| Mijt beten | meer verwonding en vergiftiging |
Het onderstaande is de letterlijke vertaling van de online versie van de
Merck Manual, consumer version.
Lees meer over de Merck Manuals.
|
Wat is het? Mijten zijn, net als teken, nauw verwant aan spinnen. Bijtende mijten, die soms als parasieten op het lichaam van mensen en dieren zitten, kunnen ziekten overbrengen op mensen. |
(Zie ook Inleiding tot beten en steken en Tekenbeten.)
Mijtenplagen komen veel voor en zijn verantwoordelijk voor de intens jeukende huiduitslag veroorzaakt door de beten van 'Trombiculidae' (mijtenlarven), voor schurft, andere jeukende huiduitslag en een aantal andere aandoeningen. De effecten op de weefsels rond de beet variëren in ernst. In sommige Aziatische landen en Australië kunnen Trombiculidae scrub typhus overbrengen.
Mijten die bijten komen van verschillende bronnen, waaronder
- vogels
- knaagdieren
- katten, honden (vooral puppy's) en konijnen
- varkens
- stro, hooi, zaden en ander plantaardig materiaal
Sommige mijten, zoals die welke schurft veroorzaken, bijten en graven zich in onder de huid. Demodex mijten veroorzaken een soortgelijke uitslag (soms schurft genoemd).
Sommige mijten bijten niet, maar veroorzaken allergische reacties zoals
- kruideniersjeuk (allergische contactdermatitis), die mensen treft die omgaan met opgeslagen graanproducten, kaas en andere voedingsmiddelen
- piepende ademhaling als reactie op de afvalstoffen van huisstofmijten die vaak voorkomen in kussens, matrassen en tapijten.
Behandeling
- gneesmiddelen tegen jeuk, soms antibiotica of toepassing van permethrin of lindaan
Corticosteroïde crèmes of antihistaminica via de mond worden gebruikt om jeuk te bestrijden. Antibiotica via de mond worden gegeven als de mijten zich onder de huid hebben ingegraven. Schurft wordt behandeld met een crème die permethrine of een oplossing van lindaan bevat. Soms wordt gedurende een paar dagen een crème met een corticosteroïde gebruikt om de jeuk te verminderen. Als permethrin of lindaan wordt gebruikt, wordt dit gegeven vóór het corticosteroïd.
Bronnen: