|
De eerste volledige medische studie van de aandoening was het klassieke boek van John Eric Erichsen, over spoorweg en andere verwondingen van het zenuwstelsel. Om deze reden staat spoorweg wervelkolom vaak bekend als de ziekte van Erichsen. Botsingen van spoorwegen kwamen in het begin van de 19e eeuw veel voor. Het probleem verergeren was dat spoorwegvoertuigen dun waren, houten structuren zonder bescherming voor de inzittenden. Al snel begon een groep mensen naar voren te komen die beweerden dat ze gewond waren geraakt bij treinongevallen, maar geen duidelijk bewijs van letsel hadden. De spoorwegen verwierpen deze claims als nep, soms kleineren de pijn van mensen als procesneurose, wat impliceert dat het enige echte probleem was dat de gewonde persoon een juridische claim maakte. De aard van de symptomen veroorzaakt door "spoorwegspine" werd in de late 19e eeuw fel besproken, met name tijdens de vergaderingen van de (Oostenrijkse) keizerlijke samenleving van artsen in Wenen, 1886. De toonaangevende neuroloog van Duitsland, Hermann Oppenheim, beweerde dat alle symptomen van de 'spoorwegspine' symptomen waren te wijten aan fysieke schade aan de wervelkolom of hersenen, terwijl Franse en Britse geleerden, met name Jean-Martin Charcot en Herbert Page, erop stonden dat sommige symptomen konden worden veroorzaakt door hysterie (nu bekend als conversiestoornis). Erichsen merkte op dat degenen die het meest waarschijnlijk gewond raakten bij een spoorwegongeluk waren die met hun rug naar de versnelling zaten. Dit is hetzelfde letselmechanisme dat in whiplash wordt gevonden. Net als bij autoongelukken, is nu bekend dat spoorweg- en vliegtuigongevallen de posttraumatische stressstoornis (PTSS) en andere psychosomatische symptomen veroorzaken naast fysiek trauma. Bronnen:
|
|||||||||||||||