Bi-wiring Bi-amping Single-wiring Luidsprekerbrug Bridging
Zin of onzin?
Bi-wiring is het splitsen van de lage (LF) en hoge (HF) frequenties over twee (2-aderige) kabels.
Bij bi-wiring heb je dus te maken met twee (2-aderige) kabels per luidspreker, bij tri-wiring met drie,
en in zeldzame gevallen treft men ook vier kabels per luidspreker aan.
Of bi-wiring daadwerkelijk een voordeel oplevert? Daar zijn de nodige meningen over te lezen.
De versterker én de luidsprekers (foto) moeten dan twee aansluitingen per luidsprekerkanaal hebben.
De gewone consument vraagt zich waarschijnlijk af wat het nut van dit hele circus is, want eigenlijk is één kabel (single-wiring) per luidspreker voldoende.
Waar moet je bij single-wiring de kabel op aansluiten: op de LF of de HF terminal?
Luidsprekerbruggen (jumpers).
De foto toont de achterkant van een speaker die geschikt is voor bi-wiring. De kleine metalen verbindingsstukken
tussen de LF en de HF aansluiting zijn de luidsprekerbruggen.
Ze zijn vaak standaard geïnstalleerd – wil je bi-wiring gebruiken, dan moet je deze weghalen.
Gebruik je single-wiring, dan laat je de klemmen zitten zodat deze het signaal tussen de twee aansluitingen overdragen.
Een 'echte' audiofiel neemt geen genoegen met de standaard geleverde luidsprekerbrug, omdat ze vinden dat de luidsprekerfabrikant die maakt van goedkoop en slecht geleidend materiaal. De luidsprekerbrug wordt dan vervangen door speciale jumpers (de sky is the limit) of door een klein stukje luidsprekerkabel van voldoende diameter. De 'echte' audiofiel is er van overtuigd dat zoiets beter klinkt dan de standaard beugeltjes.
Bi-amping – een aparte versterker alleen voor de bas?
Een andere benadering, waarbij het ook gaat om het splitsen van de frequenties, is bi-amping.
Zoals de naam al aangeeft, gaat het hier om het gebruik van twee versterkers in een hifi-systeem.
Dit betekent niet het gescheiden gebruik van voorversterker en eindversterker, maar elk frequentiebereik krijgt
in feite zijn eigen versterker toegewezen – dit heet dan horizontale bi-amping.
Verticale bi-amping.
Een andere methode voor bi-amping is verticale bi-amping. Hier krijgt niet elk frequentiebereik zijn eigen versterker,
maar elke luidspreker.
Conclusie: een kwestie van geloof.
Hoewel er geen meetbare verschillen in geluidskwaliteit zijn bij bi-wiring en het gebruik van kwalitatieve kabelbruggen,
zijn veel experts van mening dat dit het geluid kan verbeteren. Dit fenomeen suggereert dat muziek en geluidsperceptie niet altijd
wetenschappelijk te verklaren zijn. Misschien moeten we daarom voor een keertje niet naar de wetenschap luisteren,
maar luisteren naar wat onze oren 'vertellen'. Wetenschappers beweren dat het menselijk oor een mp3-bestand dat tot tien procent van
zijn oorspronkelijke formaat is gekrompen, niet kan onderscheiden van het origineel.
In de audiowereld denken ze daar duidelijk anders overs.
Het zou dan ook bijna nalatig zijn om te zeggen dat dergelijke maatregelen geen nut zouden hebben.
Of het echt een grote verbetering is, valt te betwisten. De mening van de tegenstanders van hoogwaardige kabelbruggen en bi-wiring
is echter begrijpelijk. High-end apparatuur kost immers veel geld, vooral bi-amping is een dure aangelegenheid.
Uiteindelijk moet je zelf de knoop doorhakken en beslissen hoeveel geld je hiervoor wilt uitgeven.
Bovenstaande tekst komt gedeeltelijk uit deze deze bron.
Bridging
De twee stereokanalen van de twee versterkers worden dan gecombineerd tot één monokanaal met twee keer zoveel vermogen.
Dit kan handig zijn als je meer vermogen wilt hebben, of als je gewoon alle ruimte wilt hebben om alles zo hard mogelijk te zetten,
waarbij de fijne details op de tweede plaats komen.
Als je echter meer belang hecht aan detaillering en transparantie dan heeft bi-ampen met de twee identieke stereoblokken
de voorkeur boven bridgen.
| Colofon Disclaimer Zoeken Copyright © 2002- G. Speek |