| Stressfractuur van de voet | meer botten-spieren-gewrichten |
Het onderstaande is de letterlijke vertaling van de online versie van de
Merck Manual, consumer version.
Lees meer over de Merck Manuals.
|
Wat is het? Stressfracturen zijn kleine, onvolledige fracturen (breuken) in botten die het gevolg zijn van herhaalde belasting in plaats van een afzonderlijke blessure. Stressfracturen ontstaan wanneer het herhaaldelijk dragen van gewicht het vermogen van de ondersteunende spieren en pezen om de spanning te absorberen en de botten op te vangen, overschrijdt. Stressfracturen kunnen het dijbeen, het bekken of het scheenbeen betreffen. Meer dan de helft van alle stressfracturen betreft het onderbeen, meestal de botten van de middenvoet (middenvoetsbeentjes). |
Stressfracturen zijn niet het gevolg van een duidelijk letsel (bijvoorbeeld een val of een klap), maar ontstaan na herhaalde belasting en overbelasting. Stressfracturen van de middenvoetsbeentjes (marsfracturen) komen meestal voor bij hardlopers die te snel de intensiteit of duur van de training veranderen en bij slecht getrainde mensen die lange afstanden lopen met een last (bijvoorbeeld pas gerekruteerde soldaten). Andere risicofactoren zijn een hoge voetboog, schoenen met onvoldoende schokabsorberende eigenschappen en dunner wordende botten (osteoporose).
Vrouwen en meisjes die veel sporten en niet voldoende eten (bijvoorbeeld sommige langeafstandslopers en sommige atleten in sporten waarbij de nadruk op het uiterlijk ligt)
lopen een risico op stressfracturen. Zij kunnen stoppen met menstrueren (amenorroe)
en osteoporose ontwikkelen.
Deze aandoening staat bekend als de triade van vrouwelijke atleten (amenorroe, ongeordende eetgewoonten en osteoporose).
Spanningsfracturen van de botten van de voet worden ook wel marsfracturen genoemd omdat ze vaak voorkomen bij pas gerekruteerde soldaten die onlangs lange afstanden zijn gaan marcheren.
Symptomen
Bij stressfracturen van het middenvoetsbeen treedt de pijn in de voorvoet meestal op na een lange of intensieve training,
en verdwijnt dan kort na het stoppen van de training. Bij latere inspanningen begint de pijn eerder en kan zo hevig worden dat de inspanning wordt verhinderd
en zelfs aanhoudt wanneer men geen gewicht draagt.
Diagnose
Meestal worden standaard röntgenfoto's gemaakt,
maar deze kunnen normaal zijn tot ongeveer 2 tot 3 weken na het letsel,
wanneer uit de röntgenfoto's blijkt dat het bot aan het genezen is van de breuk.
Een vroegere diagnose is vaak mogelijk door een botscan of magnetische resonantiebeeldvorming (MRI) te maken.
Vrouwen met een stressfractuur moeten met hun arts overleggen of zij op osteoporose getest moeten worden.
Behandeling
De behandeling bestaat uit het verminderen van het dragen van gewicht op de betrokken voet.
De betrokkene gebruikt een tijdlang krukken en een klomp of andere in de handel verkrijgbare ondersteunende schoen of laars.
Soms zijn gipsverbanden nodig. De genezing kan tot 12 weken duren.
Net als bij andere blessures kunnen mensen hun aerobe conditie op peil houden door niet-belastende oefeningen te doen (bijvoorbeeld zwemmen) tot het herstel volledig is.
Bronnen:
- Merck Manual, professional version
- Merck Manual, home version
- Beers, Marc H. (red.), 2005, 2e druk. Merck Manual Medisch Handboek. Bohn Stafleu van Loghum. 1970 blz. ISBN 978-90-313-4300-5. blz.428-429
| Laatste wijziging: 5 januari 2022 |