| Pleegzorg | meer kinderen |
|
Meer: Sociale problemen bij kinderen en hun families: |
Het onderstaande is de letterlijke vertaling van de online versie van de
Merck Manual, consumer version.
Lees meer over de Merck Manuals.
Let op: in deze pagina moeten nog de broodnodige links worden aangebracht.
|
Wat is het? Pleegzorg is zorg voor kinderen van wie de familie tijdelijk niet in staat is om voor hen te zorgen. Op basis van federale (nationale) wetten bepaalt de lokale overheid het proces voor het regelen van pleegzorg. |
Pleegouders
Pleegouders nemen de dagelijkse zorg voor het kind op zich, maar hebben in de meeste gevallen geen wettelijke bevoegdheid om medische behandelingen toe te staan. Hoewel de details per staat verschillen, behouden biologische ouders over het algemeen een aantal besluitvormingsverantwoordelijkheden en toestemmingsbevoegdheden voor hun kinderen totdat een rechtbank anders beslist. De plaatselijke instantie voor sociale voorzieningen, in veel gemeenschappen het Department of Social Services (Ministerie van Sociale Diensten) genoemd, heeft vaak de wettelijke bevoegdheid om medische behandelingen toe te staan en wettelijke beslissingen te nemen voor kinderen in pleegzorg.
Pleegkinderen
De meeste kinderen in pleegzorg komen uit gezinnen die moeite hebben om een veilige, verzorgende en liefdevolle thuisomgeving te bieden. Ze komen uit gezinnen die vaak arm zijn, laag opgeleid, alleenstaande ouders en ouders die problemen hebben met drugsgebruik of een onbehandelde geestelijke gezondheidstoestand. Het gezinsleven is vaak chaotisch en aan medische en tandheelkundige behoeften wordt vaak niet voldaan.
De meeste kinderen in pleegzorg worden daar geplaatst door een sociale dienst omdat het kind mishandeld of verwaarloosd is, of beide. De meeste anderen zijn adolescenten die door het jeugdstrafrecht zijn geplaatst. Heel weinig kinderen worden vrijwillig door hun ouders geplaatst. Veel kinderen die anders in een pleeggezin geplaatst zouden worden, worden ondergebracht bij familie of vrienden, wat “verwantschapszorg” genoemd wordt en meestal niet onder toezicht staat van de sociale dienst. Adolescenten kunnen in groepshuizen of residentiële behandelingsfaciliteiten wonen.
Verwijdering uit hun gezin is enorm pijnlijk voor kinderen. In pleegzorg kunnen kinderen hun familie vaak bezoeken of slechts beperkt onder toezicht.
Kinderen in pleegzorg laten vaak hun buurt, gemeenschap, school en het grootste deel van hun bezittingen achter. Veel kinderen en jongeren in pleegzorg voelen zich angstig, onzeker en hebben geen controle over hun leven. Velen voelen zich boos, afgewezen en gepijnigd door de scheiding, of ze ontwikkelen een diep gevoel van verlies. Sommigen voelen zich schuldig omdat ze geloven dat zij de ontwrichting van hun biologische familie hebben veroorzaakt. Medeleerlingen plagen kinderen vaak omdat ze in een pleeggezin zitten, wat het beeld versterkt dat ze op de een of andere manier anders of onwaardig zijn.
Kinderen in pleegzorg hebben meer chronische gezondheidsproblemen en gedrags-, emotionele en ontwikkelingsproblemen dan andere kinderen. Ze hebben ook minder kans om de juiste medische of mentale zorg voor hun problemen te krijgen. Toch passen de meeste kinderen in pleegzorg zich goed aan zolang de plaatsing stabiel is en het pleeggezin vaardig is in het verzorgen van de emotionele behoeften van het kind. Veel kinderen in pleegzorg krijgen begeleiding.
Meer dan de helft van de kinderen in pleegzorg keert uiteindelijk terug naar hun geboortegezin. Sommige kinderen in pleegzorg worden uiteindelijk geadopteerd, meestal door hun pleeggezin. Andere kinderen keren terug naar een familielid of worden te oud voor pleegzorg. Een klein aantal kinderen wordt later overgeplaatst naar een andere pleegzorgorganisatie als een plaatsing niet werkt of als het pleeggezin naar een ander gebied verhuist. Tragisch genoeg verlaten sommige jongeren in pleegzorg uiteindelijk het systeem zonder het gevoel bij een familie te horen.
Wist u dat...
|
Bronnen: