homeGenealogie   stamboomonderzoek, Ahnenforschung, généalogie, ancestor search

inleiding

privacy bescherming

AVG

vragen

Copyright ©

Annink

Boneschansker

Clason

Cruijff

Derksen

Derksen 1

Derksen 2

Donker / Doncker

Forbes Wels

Geesthuijsen

Gelmers

Gesthuysen

Gritter / Grutter

Grootings

Harms

Hek, van 't

Hulshoff

Kaes

Keultjes

Klitsie

Langeveld(t)

Leenders, van

Leeuw, de

Meulen, van der

Munnik

Pietersen

Polman

Porsche

Raue

Robat

Sieswerda

Speek

Speek, Brabant

Speek, Estonia

Speek, USA

Speek, Zwolle

Sportel

Timmer

Wels

Wijlhuizen

Wouters

aldfaer - myheritage

archief bezoek

archieven

basis info en advies

franse kalender

heraldiek

kalenders

literatuurlijst

overleden buitenland

persoonskaart -lijst

persoon zoeken

pro-gen

woordenboek

Overleden buiten Nederland

    Buitenland

De persoonkaarten/lijsten van mensen die naar het buitenland zijn vertrokken en (nog) niet zijn teruggekeerd worden bewaard bij het Bureau Vestigingsregister welk gevestigd is in het gemeentehuis van Den Haag. Zomer 2015 kostte een kopie van een zo'n persoonskaart/lijst €4,05. Kopieën dienen schriftelijk te worden aangevraagd bij: Gemeente Den Haag, DBZ / Vestigingsregister, Postbus 12620, 2500 DL Den Haag, link. Ook die persoonskaart/lijst is pas beschikbaar nadat de desbetreffende persoon is overleden. Daarop zijn vaak (altijd?) alleen de gegevens beschikbaar welke in Nederland zijn verzameld. Aantonen dat een persoon is overleden is dus vaak lastig omdat een dergelijk gegeven alleen via familie bekend is. Mijn ervaring (anno 2014) is dat de desbetreffende dienst 'common sense' hanteert en niet wacht tot 100 jaar na geboorte, zeker als je relevante kopieën (overlijdenskaart, -advertentie) meestuurt met de aanvraag.

In 2017 begon het Vestigingsregister moeilijk te doen over aanvragen. Men vroeg om officiële bewijsstukken zoals een overlijdensakte of een schriftelijke verklaring van de daartoe bevoegde autoriteiten. Een paar maal heb ik geprobeerd om een overlijdensakte te ontvangen van een persoon die in het buitenland is overleden en dat is een onprettige ervaring. Na tig e-mails en brieven sta je als particulier na vele maanden communicatie nog steeds met lege handen. Mijn vraag welke bewijsstukken dan wel geaccepteerd worden door het Vestigingsregister werd na ruim een jaar (twee telefoontjes, twee e-mails, een aangetekende brief en een officiële klacht) beantwoord. Het antwoord is letterlijk overgenomen hieronder:

  • vraag:  waarom hanteert het Vestigingsregister een ander ciriterium (100 jaar) dan het Centraal Bureau voor de Genealogie (2 jaar na overlijden)
    antwoord:  "het Vestigingsregister en het CBG zijn verschillende organisaties met hun eigen wetgeving. Iedere aanvraag wordt door ons doorverwezen naar het CBG, omdat zij aangesteld zijn om persoonskaarten van voor 1994 te verstrekken. Indien daar niets bekend is, kan de aanvrager het verzoek indienen bij het Vestigingsregister."
  • vraag:  wat beschouwt u als 'bewijs van overlijden'?
    antwoord:  "een geldig bewijs van overlijden is voor ons een overlijdensakte of een schriftelijke verklaring van de desbetreffende bevoegde autoriteiten. Wij kunnen geen rechten ontlenen aan een krantenadvertentie of een graf(steen). Wij onderzoeken altijd eerst in onze eigen systemen en archieven naar een bewijs van overlijden. Indien wij niet kunnen bevestigen of betrokkenen is overleden, verzoeken wij de aanvragen om een bewijs van overlijden. Dit omdat het verzoek van de aanvrager komt en hij/zij dit bewijs moet overleggen indien wij niet kunnen vaststellen of iemand is overleden."

N.B.  als u er in slaagt bij het Vestigingsregister een persoonkaart te verkrijgen dan zijn de kinderen daarop zwart afgeplakt als die mogelijk nog in leven zijn (leve de AVG). Bij een notarieel verzoek (bv. i.v.m. met een erfenis) worden de kinderen niet afgeplakt.

Conclusie:  het is (vrijwel) onmogelijk geworden bij het Vestigingsregister een persoonskaart te verkrijgen.

Het buitenland is erg groot. Elke landsgrens die u overschrijdt betekent ook het binnenkomen in een ander rechtssysteem, gebaseerd op andere gewoonten en culturele eigenaardigheden, en soms zelfs per deelstaat (Amerika, Duitsland, Zwitserland) sterk verschillend; vaak totaal anders dan u uit Nederland gewend was, maar in Westerse landen meestal wel -op zijn minst- vergelijkbaar en herkenbaar.

Het gaat in deze kwestie, denk ik, om het feit dat in de meeste beschaafde landen sprake is van ambtenaren van de burgerlijke stand, die akten opmaken van geboorten, huwelijken/partnerschappen en overlijdens die hebben plaatsgevonden (in hun ambtsgebied) in dat bepaalde land; niet om het feit dat de persoon toevallig in Nederland woonde. Een sterfgeval van een Nederlander in het buitenland valt (o.g.v. het "territorialiteitsbeginsel") gewoon onder de werking van de wetten van dat land. Aangifte van zo'n overlijden moet in elk geval bij de burgerlijke overheid in dat land worden gedaan (bureau van de burgerlijke stand; meestal op lokaal niveau, soms bijv. op "county"-niveau), waarvoor meestal schouw door een arts (en evt. autopsie) vereist is; dit buitenlandse overheidsorgaan maakt daarvan een overlijdensakte op, die ook bij dat orgaan bewaard wordt. In de meeste staten is het zo, dat de ambassade van het woonland van een buitenlander wordt geinformeerd over diens overlijden (welke mededeling in principe wordt vergezeld door de buitenlandse overlijdensakte); de NL ambassade informeert het NL ministerie van Buitenlandse Zaken, dat de politie in de desbetreffende woonplaats vervolgens de familie op de hoogte laat brengen. De buitenlandse overlijdensakte kan door belanghebbenden (bijv. familie) worden voorzien van de nodige legalisaties, meegenomen worden naar NL, en dan worden ingeschreven bij de Gemeente Den Haag (dienst Publiekszaken) als centraal punt in Nederland voor de inschrijving van buitenlandse akten. Familie zal in de regel ook bij de Nederlandse woongemeente van de overledene aangifte van het overlijden doen. Zie over de normale gang van zaken bijv. wat-moet-ik-doen-als-een-naaste-in-het-buitenland-overlijdt en hulp-bij-nood/overlijden-in-het-buitenland.

Er bestaat dus in principe een overlijdensakte over dat overlijden van die inwoner van NL in het buitenland, bij de lokale overheid (gemeente, district, county, enz.) dáár. Of u persoonlijk daarvan zomaar een afschrift of uittreksel mag vragen, ter plekke aan de balie daar, of per post of e-mail mag áánvragen vanuit Nederland, is niet zomaar te zeggen: dat hangt nu juist van de wetgeving in die buitenlandse staat af. Men kan bijvoorbeeld daarvoor verwachten dat u directe familie bent, en anders geen informatie verstrekken, of slechts een uittreksel (vgl. Nederland). Er zijn blijkbaar ook landen die (een afschrift/uittreksel van) een akte van overlijden niet zomaar afgeven; zie bijv. de tekst "De autoriteiten van Somalië geven geen akte van overlijden af, zodat verzoeker niet een dergelijke, door bevoegde autoriteiten opgemaakte akte kan overleggen": uitspraak van de Rechtbank Den Haag, 6-10-2014 . Geen nood: in zulke gevallen spant meestal de familie zich in om een verklaring van overlijden door een arts, en verklaringen van getuigen (vastgelegd door een notaris) te verzamelen, en daarmee in Nederland bij de rechtbank te vragen om een verklaring van "rechtsvermoeden van overlijden". Zie art. 1:426, lid 2, van het Burgerlijk Wetboek: "Indien een persoon buiten Nederland is overleden en geen overlijdensakte is opgemaakt of kan worden overgelegd, kan op verzoek van het openbaar ministerie of van iedere belanghebbende de rechtbank verklaren dat die persoon is overleden: A. indien het overlijden heeft plaatsgevonden tijdens een reis met een in Nederland thuisbehorend schip of luchtvaartuig; B. indien de overledene Nederlander was; C. indien de overledene zijn woon- of verblijfplaats had in Nederland." De griffier van de rechtbank stuurt een afschrift van die uitspraak aan de ambtenaar van de burgerlijke stand van de Gemeente Den Haag. Deze maakt van de beschikking een akte van inschrijving op, die hij in het register van overlijden opneemt. En die akte van inschrijving geldt vervolgens als een gewone Nederlandse overlijdensakte.

Uw eerste prioriteit is dus weten, wat de precieze datum en plaats van overlijden is in het buitenland; onder welke lokale overheid die plaats valt (gemeente, county, enz.) en welke lokale autoriteit daar ter plaatse ingesteld is om akten van overlijden op te maken (death certificate). Contactgegevens (postadres, e-mail, tel. enz.) vindt u meestal simpel via internet. Naast de gegevens van de overledene (ook van diens laatste woonplaats; liefst ondersteund door informatie uit Nederland) kan het nodig of vereist zijn, dat u ook gegevens van uzelf (kopie-ID) en over uw evt. (familie)band met de overledene aanlevert, en informatie die dat kan bewijzen (NL akten van de burgerlijke stand, e.d.). Bovendien moet u de aanvraag van een afschrift/uittreksel van de akte meestal betalen (wat bij exotische landen flink in de papieren kan lopen, en sowieso kan mislukken: de betaling is zgn. "niet ontvangen", of door de verkeerde persoon achterovergedrukt), en wel vooraf. Net als in NL geldt vaak dat u betaalt voor het "in behandeling nemen van de aanvraag" en níet voor het resultaat dat u graag zou willen, de aan u toegezonden akte; met andere woorden: weigert men aan u dit document te verstrekken, dan bent u wel "uw geld kwijt", en u heeft nog steeds geen akte.

Blijkt dat er ueberhaupt geen Burgerlijke Stand bestaat in het land van overlijden; of wel bestaat, maar dat men geen akte heeft opgemaakt van het overlijden (corruptie, adm. chaos, oorlogsomstandigheden, desinteresse voor gringo's); of dat er wel degelijk een akte is opgemaakt, maar men weigert aan u daarvan een afschrift/uittreksel te verstrekken; dan probeert u natuurlijk diverse andere mogelijkheden.

U weet niet zomaar of in het buitenland familie is aangekomen, na het overlijden, en zich heeft ingespannen om daar aangifte te doen, of een doktersverklaring over het overlijden op te vragen, of allerlei getuigenverklaringen in te zamelen, of de politie in de desbetreffende plaats is gaan vragen om documenten over een evt. opsporingsonderzoek. U kunt natuurlijk wel de Nederlandse ambassade in dat land vragen, of haar iets bekend is van een mededeling van het overlijden van een Nederlander in dat land. En u zou de Gemeente Den Haag kunnen vragen om informatie, nl. of daar een gewone buitenlandse akte betreffende die persoon is ingeschreven, of een NL rechterlijke uitspraak "vermoeden van overlijden" inzake die persoon. En u kunt uw plaatselijke rechtbank vragen, of bij haar of andere rechtbanken, zo'n uitspraak is gedaan, of daarvoor een procedure is gevoerd. En u zou de laatste woongemeente van de overledene in Nederland kunnen vragen, of een overlijdensakte is opgemaakt. Kortom: mogelijkheden genoeg!

Bron.

Laatste wijziging: 31 december 2019 Colofon  Disclaimer  Privacy  Zoeken  Copyright © 2002- G. Speek

  Einde van de pagina