|
In 1980 publiceerde de American Psychiatric Association de derde editie van de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-III), de eerste poging om de diagnose van psychische aandoeningen te benaderen door middel van gestandaardiseerde definities en criteria. De laatste editie, DSM-5-TR, gepubliceerd in 2022, biedt een classificatiesysteem dat geestesziekten probeert te verdelen in diagnostische categorieën gebaseerd op beschrijvingen van symptomen (dat wil zeggen, wat mensen zeggen en doen als een weerspiegeling van hoe ze denken en zich voelen) en op het verloop van de ziekte. De International Classification of Disease, 11th Revision (ICD-11), die voor het eerst werd gepubliceerd door de Wereldgezondheidsorganisatie in 2019, gebruikt diagnostische categorieën die vergelijkbaar zijn met die in de DSM-5-TR. Deze overeenkomst geeft aan dat diagnoses van specifieke psychische aandoeningen steeds meer standaard en consistent worden over de hele wereld. Praktisch nut heeft de ICD aan het ziekbed niet; het is een statistisch instrument om het vóórkomen van ziektes in verschillende landen te kunnen vergelijken, waarbij men er van uitgaat dat in die landen identieke definities worden gehanteerd. Vanwege het ontbreken van praktisch nut aan het ziekbed staan op de medische pagina's op deze website slechts enkele ICD-codes vermeld, als een soort vingeroefening.
Bronnen:
De Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM) is een classificatie voor psychische stoornissen, ontwikkeld onder verantwoordelijkheid van de American Psychiatric Association (APA). In juni 1994 verscheen de vierde editie (DSM-IV), in 2001 verscheen een tekstrevisie (DSM-IV-TR), in 2014 verscheen de vijfde editie: de DSM-5. De DSM is ontwikkeld voor gebruik bij met name onderzoek. Door internationaal dezelfde criteria af te spreken voor psychiatrische aandoeningen wordt onderzoek en communicatie duidelijker en betrouwbaarder. De DSM is dus een classificatiesysteem, ten onrechte wordt het als een diagnose-systeem gehanteerd. De beperking van de DSM is ondermeer dat het zeer lastig is om subjectieve klachten te objectiveren, de onderzoeker moet afgaan op hetgeen de onderzochte vertelt. Er bestaat geen consensus over de validiteit van psychiatrische syndromen en diagnostische categorieën. De DSM is internationaal het meest gebruikte classificatie-systeem voor psychiatrische aandoeningen, de World Health Organisation heeft ook een classificatiesysteem (ICD-10), waarvan binnenkort de elfde editie verschijnt. De DSM bestond uit vijf assen: as I klinische stoornis, as II persoonlijkheidsstoornissen, as III relevante lichamelijke aandoeningen, as IV psychosociale en omgevingsfactoren en as V Algehele beoordeling van het functioneren. Dit 5-assensysteem is afgeschaft omdat de redactie van mening is dat dit uitging van goed van elkaar te onderscheiden psychische stoornissen (as I: egodystoon) en persoonlijkheidsniveau (as ii: egosyntoon), terwijl in de praktijk bleek dat het juist een geleidelijke overgang is. De DSM-5 biedt nu meer ruimte voor het specificeren van ernst, de mate van beperkingen en voor individuele verschillen binnen dezelfde categorie stoornissen. Bronnen:
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||