| Tests voor oogaandoeningen | meer ogen |
Het onderstaande is de letterlijke vertaling van de online versie van de
Merck Manual, consumer version.
Lees meer over de Merck Manuals.
Let op: in deze pagina moeten nog de broodnodige links worden aangebracht.
Er kunnen verschillende tests worden gedaan om een oogprobleem te bevestigen of om de omvang of ernst van een oogaandoening te bepalen. Elk oog wordt afzonderlijk getest.
Angiografie
In het algemeen houdt angiografie in dat er kleurstof in de bloedvaten wordt gespoten om ze beter zichtbaar te maken op beeldvormende tests. Bij angiografie van het oog worden echter kleurstoffen gebruikt om de bloedvaten beter zichtbaar te maken wanneer artsen ze rechtstreeks onderzoeken of fotograferen.
Metfluoresceïne-angiografie kan een arts de bloedvaten aan de achterkant van het oog duidelijk zien. Een fluorescerende kleurstof, die zichtbaar is in blauw licht, wordt in een ader in de arm van de persoon geïnjecteerd. De kleurstof circuleert door de bloedsomloop van de persoon, inclusief de bloedvaten in het netvlies. Kort nadat de kleurstof is ingespoten, wordt een snelle reeks foto's genomen van het netvlies, het vaatvlies, de oogschijf, de iris of een combinatie daarvan. De kleurstof in de bloedvaten fluoresceert, waardoor de bloedvaten opvallen.
Fluoresceïne-angiografie is vooral nuttig bij de diagnose van maculadegeneratie, verstopte netvliesbloedvaten en diabetische retinopathie. Dit type angiografie wordt ook gebruikt om mensen te beoordelen die mogelijk laserprocedures moeten ondergaan op het netvlies.
Metindocyaninegroen angiografie kunnen artsen de bloedvaten van het netvlies en het vaatvlies zien. Net als bij fluoresceïne-angiografie wordt een fluorescerende kleurstof in een ader geïnjecteerd. Dit type angiografie geeft artsen meer details van de bloedvaten van het vaatvlies dan fluoresceïne-angiografie. Indocyanine groene angiografie wordt gebruikt om maculadegeneratie aan te tonen en de ontwikkeling van nieuwe bloedvaten in het oog te detecteren.
Elektroretinografie
Met elektroretinografie kan een arts de functie van de lichtgevoelige cellen (fotoreceptoren) in het netvlies onderzoeken door de reactie van het netvlies op lichtflitsen te meten. Oogdruppels verdoven het oog en verwijden de pupil. Een registratie-elektrode in de vorm van een contactlens wordt dan op het hoornvlies geplaatst en een andere elektrode wordt vlakbij op de gezichtshuid geplaatst. Vervolgens worden de ogen opengehouden. De kamer wordt verduisterd en de persoon staart naar een knipperend licht. De elektrische activiteit die door het netvlies wordt opgewekt als reactie op de lichtflitsen wordt door de elektroden geregistreerd.
Elektroretinografie is vooral nuttig voor het evalueren van ziekten, zoals retinitis pigmentosa, waarbij de fotoreceptoren zijn aangetast.
Ultrasonografie
Het oog kan worden onderzocht door middel van ultrasonografie. Een sonde wordt voorzichtig tegen het gesloten ooglid geplaatst en weerkaatst pijnloos geluidsgolven tegen de oogbol. De weerkaatste geluidsgolven produceren een tweedimensionaal beeld van de binnenkant van het oog.
Ultrasonografie is nuttig wanneer een oftalmoscoop of spleetlamp het netvlies niet kan zien omdat de binnenkant van het oog troebel is of iets de zichtlijn blokkeert. Ultrasasonografie kan worden gebruikt om de aard van abnormale structuren te bepalen, zoals een tumor of netvliesloslating. Echografie kan ook worden gebruikt om de bloedvaten die het oog van bloed voorzien te onderzoeken (Doppler-echografie) en om de dikte van het hoornvlies te bepalen (pachymetrie).
Pachymetrie
Pachymetrie (het meten van de dikte van het hoornvlies) is erg belangrijk bij refractieve oogchirurgie, zoals laser in situ keratomileusis (LASIK).
Pachymetrie wordt meestal uitgevoerd met behulp van ultrasone trillingen. Bij ultrasone pachymetrie wordt het oog verdoofd met druppels en wordt een ultrasone sonde voorzichtig op het oppervlak van het hoornvlies geplaatst. Bij optische pachymetrie zijn geen verdovende oogdruppels nodig omdat de instrumenten het oog niet raken.
Optische coherentie tomografie
Optische coherentie tomografie (OCT) maakt beelden met hoge resolutie van de structuren aan de achterkant van het oog, zoals de oogzenuw, het netvlies, het vaatvlies en het glasvocht. OCT kan worden gebruikt om zwellingen in het netvlies vast te stellen. OCT is vergelijkbaar met ultrasonografie, maar maakt gebruik van licht in plaats van geluid.
Artsen gebruiken OCT om aandoeningen van het netvlies te bekijken, waaronder maculadegeneratie, aandoeningen waarbij nieuwe bloedvaten in het oog kunnen ontstaan en glaucoom.
Computertomografie (CT) en magnetische resonantiebeeldvorming (MRI)
Computertomografie en magnetische resonantie beeldvorming kunnen worden gebruikt om gedetailleerde informatie te geven over de structuren in het oog en de benige structuur die het oog omringt (de oogbaan). Deze technieken worden gebruikt om verwondingen aan het oog te evalueren, met name als artsen vermoeden dat er een vreemd voorwerp in het oog zit, tumoren van de oogkas en oogzenuw en neuritis optica.
Bronnen:
| Colofon Disclaimer Privacy Zoeken Copyright © 2002- G. Speek |