| Ouderenmishandeling voorkomen en erop reageren | meer ouderen |
Het onderstaande is de letterlijke vertaling van de online versie van de
Merck Manual, consumer version.
Lees meer over de Merck Manuals.
Veel ouderen die mishandeld zijn, zoeken om verschillende redenen geen hulp. Ze kunnen zich schamen en aarzelen om anderen over het misbruik te vertellen. Ze zijn misschien niet in staat om het anderen te vertellen omdat de dader telefoongesprekken of toegang tot bezoekers en zorgverleners beperkt. Als de dader de verzorger is, kunnen oudere mensen zich te afhankelijk voelen of de dader, die ook hun volwassen kind kan zijn, willen beschermen. Ze kunnen bang zijn om nog meer schade op te lopen, in de steek gelaten te worden of gedwongen te worden naar een verpleeghuis te gaan.
Oudere mensen mogen nooit denken dat misbruik erbij hoort als ze oud of afhankelijk zijn. Mishandeling bedreigt hun persoonlijke waardigheid en gevoel van welzijn en kan mensen zelfs het leven kosten. Familieleden en vrienden kunnen helpen door nauwe banden met een oudere te onderhouden.
Ouderen die zich zorgen maken over misbruik kunnen stappen ondernemen om de kans dat het gebeurt te verkleinen, zoals het volgende:
- niet samenwonen met iemand die een geschiedenis heeft van gewelddadig gedrag of drugsmisbruik
- contact houden met vrienden en vroegere buren, vooral als ze moeten verhuizen naar het huis van een verzorger
- an contact blijven met sociale en maatschappelijke organisaties (wat de kans vergroot dat misbruik, als het zich voordoet, wordt opgemerkt)
- iandringen op juridisch advies voordat ze documenten ondertekenen die te maken hebben met waar ze gaan wonen of wie hun financiën beheert (de lokale Area Agency on Aging kan mensen doorverwijzen voor juridische hulp)
Als ouderen denken dat ze in gevaar zijn, kunnen ze een hotline voor ouderenmishandeling bellen voor onmiddellijke hulp. Bij het National Center on Elder Abuse (855-500-3537 of www.ncea.acl.gov) vind je een lijst met alle wetten over ouderenmishandeling en telefoonnummers die je kunt bellen om mishandeling te melden. De National Association of Area Agencies on Aging (202-872-0888 of US Aging) is een andere goede bron van informatie en verwijzingen. Als ouderen zich niet bedreigd voelen maar toch hulp willen, kunnen ze erover praten met hun arts, maatschappelijk werker of andere zorgverlener.
Familieleden, vrienden en kennissen hebben een verantwoordelijkheid om te helpen als ze op de hoogte zijn van misbruik of sterke vermoedens hebben, net als zorgverleners. Het wordt afgeraden om de dader rechtstreeks te confronteren omdat dit het misbruik kan verergeren. In plaats daarvan moet de situatie worden gemeld. Het melden van vermoedelijk of bevestigd misbruik of verwaarlozing is verplicht in alle staten als het misbruik plaatsvindt in een instelling en in de meeste staten als het plaatsvindt in een tehuis. Elke staat heeft wetten die kwetsbare, onbekwame of gehandicapte mensen beschermen en diensten verlenen. Elke staat heeft ook wetten die mensen die vermoedelijk misbruik melden, beschermen tegen vervolging. Om misbruik te melden kunnen mensen contact opnemen met de volgende instanties:
- in de meeste staten: De sociale dienst van de staat (Adult Protective Services)
- in een paar staten: De staatseenheid voor veroudering
- voor misbruik binnen een instelling: De lokale ombudsman voor langdurige zorg of het staatsdepartement voor gezondheidszorg
Telefoonnummers van deze instanties en kantoren in elk deel van de Verenigde Staten kunnen worden gevonden door de Eldercare Locator (800-677-1116 of www.eldercare.gov) of het National Center on Elder Abuse (855-500-3537 of www.ncea.acl.gov) te bellen en het district en de stad waar de persoon woont of de postcode op te geven.
Als ouderenmishandeling is bevestigd
Een interdisciplinair team (met artsen, verpleegkundigen, maatschappelijk werkers, advocaten, ordehandhavers, psychiaters en andere deskundigen) is de beste optie
om succesvolle zorg te bieden.
Als de persoon in direct gevaar is, kunnen zorgverleners voorstellen om de persoon op te nemen in een ziekenhuis, tussenkomst van de politie of een veilig thuis.
Als de persoon niet onmiddellijk in gevaar is, worden er stappen ondernomen om het risico te verminderen, maar deze zijn minder dringend. De keuze van de interventie hangt af van de waarschijnlijkheid dat de dader schade zal berokkenen.
In het algemeen moeten interventies worden afgestemd op elke situatie. Interventies kunnen bestaan uit:
- medische hulp
- educatie (zoals slachtoffers leren over misbruik en de beschikbare opties om hen te helpen en hen helpen veiligheidsplannen op te stellen)
- psychologische ondersteuning (zoals kortdurende of langdurige psychotherapie voor het slachtoffer en eventueel familieleden om depressie en de gevolgen van trauma te bespreken)
- wetshandhaving en juridische interventies (zoals arrestatie van de dader, straatverbod en juridisch advies, inclusief bescherming van bezittingen)
- alternatieve huisvesting (zoals beschermd wonen voor senioren en plaatsing in een verpleeghuis)
- doorverwijzing naar diensten die basisondersteuning bieden (zoals vervoer en voedselhulp) en sociaal isolement verminderen
Als het slachtoffer bekwaam is om beslissingen te nemen, moet het helpen bij het bepalen van zijn eigen interventie. Als ze dat niet zijn, moet het interdisciplinaire team de meeste beslissingen nemen. Beslissingen zijn gebaseerd op de ernst van het geweld, de vroegere levensstijlkeuzes van het slachtoffer en de juridische gevolgen. Vaak is er niet één juiste beslissing. Een behandelaar moet elk geval zorgvuldig opvolgen.
Bronnen:
| Laatste wijziging: 06 december 2023 | Colofon Disclaimer Privacy Zoeken Copyright © 2002- G. Speek |