| Paragonimiasis | meer infecties |
| een longworm infectie | |
Het onderstaande is de letterlijke vertaling van de online versie van de
Merck Manual, consumer version.
Lees meer over de Merck Manuals.
|
Wat is het? Bepaalde Paragonimus soorten veroorzaken infecties van de longen. |
- mensen worden besmet wanneer ze cysten met Paragonimus-larven inslikken in rauwe, onvoldoende gekookte of ingemaakte zoetwaterkrabben of rivierkreeften
- de meeste besmette mensen hebben geen symptomen, maar degenen die dat wel hebben, kunnen diarree, buikpijn, koorts, hoest, jeuk en later symptomen als gevolg van schade aan de longen en andere organen hebben
- artsen stellen de infectie vast als ze eitjes zien in iemands sputum of eitjes van ingeslikt sputum in de ontlasting
- praziquantel of een ander medicijn wordt gegeven om de wormen uit het lichaam te verwijderen.
Trematoden zijn parasitaire platwormen. Er zijn veel verschillende soorten wormen. Verschillende soorten hebben de neiging om verschillende delen van het lichaam te infecteren. Er zijn meer dan 30 soorten Paragonimus en 10 soorten kunnen mensen infecteren en paragonimiasis veroorzaken. De meeste gevallen van paragonimiasis worden echter veroorzaakt door:
- Paragonimus westermani
Mensen krijgen longworminfecties als ze cysten met onvolgroeide wormen (larven) inslikken in rauwe, ondergekookte of ingemaakte zoetwaterkrabben of rivierkreeften. Deze infecties komen het meest voor in Azië. (Zie ook Overzicht van parasitaire infecties.) Andere Paragonimus-soorten veroorzaken paragonimiasis in Afrika, Midden- en Zuid-Amerika en zelden in Noord-Amerika.
Nadat de cysten zijn ingeslikt, verlaten de larven de cyste, dringen door de darmwand en komen in de buikholte terecht. Daarna gaan ze door het middenrif en dringen de longen binnen. Daar ontwikkelen ze zich tot volwassenen en produceren ze eitjes. Volwassen dieren kunnen 20 jaar oud worden als ze niet worden behandeld.
De wormen kunnen ook naar de hersenen, lever, lymfeklieren, huid of ruggenmerg gaan waar ze cysten vormen en eitjes produceren. De levenscyclus kan in deze organen echter niet worden voltooid omdat de eitjes het lichaam niet kunnen verlaten.
Vanuit de longen worden de eitjes doorgegeven in het sputum dat wordt opgehoest en uitgespuugd of ingeslikt en doorgegeven via de ontlasting. Als de eitjes in zoet water terechtkomen, komen ze uit in larven die door slakken worden opgenomen. In de slak ontwikkelen de larven zich tot een vorm (cercariae genoemd) die kan zwemmen. Cercariae die vrijkomen uit geïnfecteerde slakken infecteren vervolgens krabben of rivierkreeften en vormen cysten (metacercariae genaamd).
Zie ook de informatie van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) en Centers for Disease Control and Prevention (CDC) over paragonimiasis.
Symptomen
De meeste mensen met een Paragonimus longinfectie ontwikkelen geen symptomen. Kort na het oplopen van een longinfectie kunnen mensen echter last hebben van diarree, buikpijn, koorts, hoesten en jeuk.
Later beschadigt de infectie de longen het meest, maar kan ook andere organen aantasten, waaronder de huid. Mensen ontwikkelen langzaam symptomen zoals chronische hoest, pijn op de borst en ademhalingsmoeilijkheden. Ze kunnen bloed ophoesten. Er kunnen bultjes op de huid ontstaan.
Als de hersenen zijn aangetast, kunnen mensen aanvallen krijgen, moeite hebben met het gebruiken of begrijpen van taal of problemen hebben met zien. Ze kunnen verlamd raken.
Diagnose
- onderzoek van sputum of ontlasting
- soms bloedonderzoek om antilichamen tegen de parasiet op te sporen
- beeldvormend onderzoek van de longen
Artsen stellen een longworminfectie vast als ze eitjes zien in iemands sputum of ontlasting. Soms wordt er een vloeistofmonster uit de longen gehaald en gecontroleerd op eitjes. Eieren kunnen moeilijk te vinden zijn omdat er maar een paar per keer vrijkomen en ze niet regelmatig vrijkomen. Laboratoria kunnen speciale concentratietechnieken gebruiken om de eitjes te identificeren.
Bloedtesten om antilichamen tegen de parasiet op te sporen kunnen nuttig zijn. (Antilichamen zijn eiwitten die door het immuunsysteem worden geproduceerd om het lichaam te helpen verdedigen tegen aanvallen, waaronder die van parasieten).
Andere onderzoeken, zoals een röntgenfoto of computertomografie (CT-scan) van de borstkas, kunnen worden gedaan om te controleren op schade aan de longen of andere organen.
Behandeling
- medicijnen om de wormen uit het lichaam te verwijderen
- soms chirurgie
Longworminfecties worden behandeld met praziquantel, een medicijn dat wordt gebruikt om de wormen uit het lichaam te verwijderen (een anthelminticum). Een alternatief is triclabendazol.
Als de hersenen geïnfecteerd zijn, kunnen ook corticosteroïden worden gegeven. Ze helpen de ontsteking onder controle te houden die ontstaat als de medicijnen de wormen doden. Medicijnen tegen epilepsie worden gebruikt om aanvallen onder controle te houden.
Soms is een operatie nodig om bultjes op de huid of zelden cysten in de hersenen te verwijderen.
Preventie
Reizigers die naar gebieden reizen waar longworminfecties voorkomen, kunnen deze voorkomen door geen rauwe of onvoldoende gekookte zoetwaterkrabben en rivierkreeften te eten.
Bronnen: