Drugstesten meer speciale-onderwerpen  

 Het onderstaande is de letterlijke vertaling van de online versie van de Merck Manual, consumer version.    Lees meer over de Merck Manuals.

Wat is het?
Drugstesten bestaan uit het controleren op middelengebruik bij mensen die niet noodzakelijkerwijs symptomen van vergiftiging of een middelengerelateerde stoornis hebben. Het kan systematisch of willekeurig worden gedaan bij

  • bepaalde groepen mensen, zoals studenten, atleten en gevangenen
  • mensen die solliciteren naar bepaalde banen of al bepaalde banen hebben (zoals piloot of vrachtwagenchauffeur)
  • mensen die betrokken zijn geweest bij auto- of bootongelukken of ongelukken op het werk
  • mensen die een onduidelijke zelfmoordpoging hebben gedaan
  • mensen in een door de rechtbank opgelegd behandelingsprogramma voor drugsmisbruik of met voorwaarden van proeftijd of voorwaardelijke vrijlating die onthouding vereisen - om naleving te controleren
  • mensen in een behandelingsprogramma voor drugsmisbruik om aanhoudend drugsmisbruik op te sporen en zo de behandeling beter te plannen
  • mensen die een drugstest moeten ondergaan als onderdeel van een voogdij- of ouderschapsrechthoorzitting
  • leden van het leger

Normaal gesproken moeten mensen toestemming geven voor drugstests, behalve in bepaalde omstandigheden, zoals auto- of arbeidsongevallen. Een drugstest kan niet bepalen hoe vaak een stof wordt gebruikt en kan dus geen onderscheid maken tussen gelegenheidsgebruikers en gewone gebruikers. Bovendien detecteren drugstesten slechts sommige stoffen en missen ze vele andere. De meest gebruikte stoffen zijn

Er kan een monster van urine, bloed, adem, speeksel, zweet of haar worden getest. Urinetests worden het meest gebruikt omdat ze niet-invasief en snel zijn en veel drugs kunnen detecteren. Het kan drugs opsporen die binnen 1 tot 4 dagen zijn gebruikt, soms langer, afhankelijk van de gebruikte drug. Bloedtesten worden zelden gedaan omdat ze invasief zijn en drugs slechts tot een paar uur na gebruik kunnen detecteren. Haartesten zijn niet zo algemeen beschikbaar, maar kunnen sommige drugs detecteren als ze in de voorafgaande 100 dagen zijn gebruikt. Zorgverleners kunnen het verzamelen van het monster direct observeren en verzegelen zodat ze zeker weten dat er niet mee geknoeid is.

Drugstesten zijn niet altijd nauwkeurig. De meest gebruikte urinetesten geven onvolledige en soms onjuiste resultaten. Soms detecteren de tests een drug die de persoon eigenlijk gebruikt niet (vals-negatief resultaat). Dit kan gebeuren als het volgende gebeurt:

  • de test is niet ontworpen of heeft een beperkte gevoeligheid om een bepaalde drug of drugscomponent te detecteren
  • de urine is erg verdund, zodat de hoeveelheid van de drug in de urine kleiner is dan de test kan detecteren
  • de persoon levert een monster van iemand anders in of voegt een stof aan de urine toe om het monster te veranderen

Aan de andere kant zijn de testen soms positief als de persoon eigenlijk geen drugs gebruikt (vals-positief resultaat). Papaverzaden kunnen bijvoorbeeld vals-positieve resultaten opleveren voor opioïden (heroïne wordt afgeleid van papaverplanten).

Bronnen:

   Einde van de pagina