| Sporthart | meer hart en bloedvaten |
| Bradycardie | |
Het onderstaande is de letterlijke vertaling van de online versie van de
Merck Manual, consumer version.
Lees meer over de Merck Manuals.
Wat is het?
Het hart van een atleet verwijst naar de normale veranderingen die het hart ondergaat bij mensen die regelmatig zware aerobe oefeningen doen (bijvoorbeeld hardlopen of fietsen met een hogere intensiteit) en ook bij mensen die aan gewichttraining met een hogere intensiteit doen (gewichtheffen).
Bij iemand met een hart van een atleet:
- het hart is groter
- de hartwanden zijn dikker
- de hartkamers zijn iets groter
Door deze toename in omvang en de verdikking van de wanden kan het hart aanzienlijk meer bloed per hartslag pompen. Door het grotere volume bloed per hartslag kan het hart langzamer kloppen, wat resulteert in een langzamere, sterkere polsslag (die aan de pols en elders op het lichaam kan worden gevoeld) en soms in een hartruis. Hartruisen zijn specifieke geluiden die ontstaan wanneer bloed door de kleppen van het hart stroomt. Hoewel hartruis ook een teken kan zijn van een hartklepaandoening, is een hartruis in het hart van een atleet volkomen normaal en niet gevaarlijk. De hartslag van iemand met een atletenhart kan onregelmatig zijn in rust, maar wordt regelmatig wanneer de inspanning begint. De bloeddruk is vrijwel hetzelfde als bij ieder ander gezond persoon. Hartveranderingen bij vrouwen zijn meestal minder dan bij mannen van dezelfde leeftijd, lichaamsgrootte en trainingsniveau.
De hartveranderingen die in het hart van een atleet optreden, lijken op die welke bij bepaalde hartaandoeningen kunnen optreden. Het hart kan bijvoorbeeld groter worden bij hypertrofische cardiomyopathie en hartfalen. Murmureren kan optreden bij hartklepaandoeningen, en een onregelmatige pols kan wijzen op een abnormaal hartritme. De belangrijkste verschillen tussen het hart van een atleet en een abnormaal hart zijn dat bij het hart van een atleet:
- het hart en de hartkleppen normaal functioneren
- de persoon geen verhoogd risico heeft op een hartaanval of andere hartaandoening
- de persoon geen symptomen heeft
Artsen vermoeden een atletenhart meestal tijdens routineonderzoek of wanneer de persoon wordt geëvalueerd voor niet-gerelateerde symptomen.
Diagnose
De meeste atleten hoeven niet uitgebreid getest te worden, maar artsen doen meestal een elektrocardiografie (ECG) omdat het belangrijk is om er zeker van te zijn dat de persoon geen hartaandoening heeft. Op een ECG kunnen verschillende elektrische veranderingen in het hart worden waargenomen. Deze veranderingen zouden als abnormaal worden beschouwd bij iemand die geen atleet is, maar zijn volkomen normaal bij een atleet.
Als de betrokkene pijn op de borst heeft of andere symptomen van een hartaandoening, zijn uitgebreidere tests nodig, zoals echocardiografie, inspanningsstresstests en soms magnetische hartresonantiebeeldvorming (CMR). Deze tests beoordelen de structuur en functie van het hart.
Behandeling
- geen behandeling nodig
Er is geen behandeling nodig. Wanneer een atleet stopt met trainen, verdwijnt het atletenhart langzaam - dat wil zeggen dat de hartomvang en de hartfrequentie geleidelijk terugkeren naar die van een niet-atleet. Dit proces kan weken of maanden duren. Soms moet een sporter de training een paar maanden verminderen of stoppen om te bepalen of de veranderingen verdwijnen of dat verdere evaluatie voor een hartaandoening nodig is.
Er wordt niet gedacht dat het hart van een atleet de gezondheid op enige manier beïnvloedt. De zeldzame plotselinge dood van een atleet is meestal te wijten aan een onderliggende hartaandoening die niet eerder werd ontdekt, en niet zozeer aan een gevaar als gevolg van een atletenhartaandoening.
Bronnen:
- Merck Manual, professional version
- Merck Manual, consumer version
- Beers, Marc H. (red.), 2005, 2e druk. Merck Manual Medisch Handboek. Bohn Stafleu van Loghum. 1970 blz. ISBN 978-90-313-4300-5. blz.32
| Laatste wijziging: 15 februari 2022 | Colofon Disclaimer Privacy Zoeken Copyright © 2002- G. Speek |