Osteopathie Bron Dorland’s Illustrated Medical Dictionary: Osteopathie is een systeem van therapie gesticht door Andrew Taylor Still (1828-1917) en is gebaseerd op de theorie dat het lichaam zijn eigen remedies kan maken tegen ziekte en andere giftige condities als het in een normale structurele verhouding staat, en gunstige omgevingscondities en adequate voeding heeft. Het gebruikt algemeen aanvaarde fysieke, medicinale en chirurgische methoden van diagnose en therapie, waarbij de nadruk ligt op het behoud van normale lichaamsmechanica en op manipulatieve methoden voor het opsporen en en corrigeren van defecte structuur.  Het onderstaande is de letterlijke vertaling van de Engelstalige Wiki. Wat is osteopathie? Osteopathie is een vorm van alternatieve geneeskunde die de nadruk legt op fysieke manipulatie van het spierweefsel en de botten van het lichaam. Beoefenaars van osteopathie worden osteopaten genoemd. De naam is afgeleid van het Oudgriekse (ostéon) 'bot', en (páthos) 'pijn, lijden'. Osteopathische manipulatie is de kern van de technieken in de osteopathie. Delen van de osteopathie, zoals de craniosacrale therapie, hebben geen therapeutische waarde en zijn bestempeld als pseudowetenschap en kwakzalverij. De technieken zijn gebaseerd op een ideologie gecreëerd door Andrew Taylor Still (1828-1917) die uitgaat van het bestaan van een "myofasciale continuïteit" - een weefsellaag die "elk deel van het lichaam verbindt met elk ander deel". Osteopaten proberen te diagnosticeren en te behandelen wat oorspronkelijk "de osteopathische laesie" werd genoemd, maar wat nu "somatische disfunctie" wordt genoemd, door de botten en spieren van een persoon te manipuleren. Osteopathic Manipulative Treatment (OMT) technieken worden het meest gebruikt om rugpijn en andere musculoskeletale problemen te behandelen. In de Verenigde Staten is de opleiding en training van Doctor of Osteopathic Medicine (DO) osteopathische artsen gelijkwaardig aan die van Doctor of Medicine (MD) artsen. Osteopathische manipulatie is nog steeds opgenomen in de curricula van osteopathische artsen en wordt beschouwd als een uniek aspect van de Doctor of Osteopathic Medicine (DO) training. De "Doctor of Osteopathic Medicine" graad werd echter een medische graad en is niet langer een graad van niet-medische osteopathie. Omdat DO's in de Verenigde Staten geaccrediteerde medische scholen bezoeken, mogen afgestudeerden van osteopathische medische scholen het standaard examen voor het behalen van een medische graad, USMLE, afleggen. Zij moeten bovendien het osteopathische arts-specifieke COMLEX-examen voor de medische licentie voor de DO afleggen. DO's moeten net als hun MD collega's ACGME geaccrediteerde residencies volgen om geneeskunde en chirurgie te kunnen beoefenen in elk specialisme van de geneeskunde. Geschiedenis De beoefening van osteopathie begon in de Verenigde Staten in 1874. De osteopathie werd gesticht door Andrew Taylor Still, een 19de-eeuwse Amerikaanse arts (MD), chirurg uit de Burgeroorlog, en staats- en territoriaal wetgever van Kansas. Hij woonde in de buurt van Baldwin City, Kansas, tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog en het was daar dat hij de praktijk van de osteopathie stichtte. Still beweerde dat menselijke ziekten geworteld waren in problemen met het bewegingsapparaat, en dat osteopathische manipulaties deze problemen konden oplossen door het zelfherstellend potentieel van het lichaam aan te wenden. Still's patiënten werd behandeling door de conventionele geneeskunde verboden, evenals andere praktijken zoals het drinken van alcohol. Deze praktijken komen voort uit de overtuiging, gangbaar in het begin van de 19e eeuw onder voorstanders van alternatieve geneeskunde, dat de natuurlijke staat van het lichaam neigt naar gezondheid en van nature de capaciteit bevat om elke ziekte te bestrijden. Dit stond tegenover orthodoxe beoefenaars, die van mening waren dat ingrijpen door een arts noodzakelijk was om de gezondheid van de patiënt te herstellen. Nog steeds werd de basis gelegd voor de osteopathie, en de scheiding tussen alternatieve geneeskunde en traditionele geneeskunde was al decennia lang een groot conflict. De grondslagen van deze divergentie kunnen worden teruggevoerd tot het midden van de 18e eeuw, toen de vooruitgang in de fysiologie de oorzaken en de aard van ziekten begon te lokaliseren in specifieke organen en weefsels. Artsen begonnen hun aandacht te verschuiven van de patiënt naar de inwendige toestand van het lichaam, wat resulteerde in een probleem dat werd aangeduid als het probleem van de "verdwijnende patiënt". Er ontstond toen een sterkere beweging in de richting van experimentele en wetenschappelijke geneeskunde. In het perspectief van de DO-artsen werden het medeleven en het holisme, die in het verleden integraal deel uitmaakten van de geneeskunde, achter zich gelaten. De heroïsche geneeskunde werd de conventie voor het behandelen van patiënten, met agressieve praktijken zoals aderlating en het voorschrijven van chemicaliën zoals kwik, die de voorhoede werden in de therapeutica. De alternatieve geneeskunde had haar begin in het begin van de 19e eeuw, toen zachtere praktijken in vergelijking met de heroïsche geneeskunde begonnen op te komen. Toen beide partijen probeerden hun praktijk te verdedigen, ontstond er een schisma op de medische markt, waarbij beide beoefenaars probeerden de ander in diskrediet te brengen. De osteopathische artsen - die nu DO's worden genoemd - beweerden dat de allopathische artsen een te mechanistische benadering hadden van het behandelen van patiënten, dat zij de symptomen van de ziekte behandelden in plaats van de oorspronkelijke oorzaken, en dat zij blind waren voor de schade die zij hun patiënten berokkenden. Allopathische beoefenaars hadden een gelijkaardig argument en bestempelden de osteopathische geneeskunde als ongegrond, passief en gevaarlijk voor een patiënt die aan een ziekte leed. Dit is de medische omgeving die gedurende de 19de eeuw overheerste, en de omgeving waarin Still terechtkwam toen hij zijn idee van osteopathie begon te ontwikkelen. Na het verlies van zijn vrouw en drie dochters aan meningitis en de vaststelling dat het huidige orthodoxe medische systeem hen niet kon redden, werd Still er wellicht toe aangezet om zijn hervormingsgezinde houding tegenover de conventionele geneeskunde te vormen. Still streefde ernaar om de orthodoxe medische wereld te hervormen en een praktijk op te zetten die niet zo snel zijn toevlucht nam tot geneesmiddelen, purgatieven en hardvochtige invasieve therapieën om iemand die aan een ziekte leed te behandelen, vergelijkbaar met de mentaliteit van de ongeregelden in het begin van de 19de eeuw. Men denkt dat Still beïnvloed werd door spiritistische figuren zoals Andrew Jackson Davis en ideeën over magnetische en elektrische genezing, en begon manipulatieve procedures uit te voeren die de harmonie in het lichaam moesten herstellen. In de loop van de volgende vijfentwintig jaar kreeg Still steun voor zijn medische filosofie die de orthodoxe geneeskunde afkeurde, en vormde hij zijn filosofie voor osteopathie. Onderdelen daarvan waren het idee dat structuur en functie met elkaar in verband staan en het belang van elk deel van het lichaam in de harmonieuze functie van het geheel. Still streefde ernaar een nieuwe medische school op te richten die artsen kon opleiden die volgens deze filosofie waren opgeleid, en die voorbereid zou zijn om te concurreren met de orthodoxe artsen. Hij richtte de American School of Osteopathy op op 20 mei 1892, in Kirksville, Missouri, met eenentwintig studenten in de eerste klas. Still beschreef de grondslagen van de osteopathie in zijn boek "The Philosophy and Mechanical Principles of Osteopathy" in 1892. Hij noemde zijn nieuwe school van geneeskunde "osteopathie", redenerend dat "het bot, osteon, het uitgangspunt was van waaruit [hij] de oorzaak van pathologische aandoeningen moest vaststellen". Hij zou uiteindelijk beweren dat hij "een kind door elkaar kon schudden en roodvonk, kroep, difterie, en kinkhoest in drie dagen kon genezen door het de nek om te draaien". Toen de staat Missouri het recht verleende om de graad van MD toe te kennen, bleef hij ontevreden met de beperkingen van de conventionele geneeskunde en verkoos hij in plaats daarvan de onderscheiding van de graad van DO te behouden. In het begin van de 20e eeuw probeerden osteopaten in de hele Verenigde Staten wetten op te stellen die hun medische graad zouden legitimeren naar de standaard van de moderne medicus. De processen waren moeizaam, en niet zonder conflicten. In sommige staten duurde het jaren voordat de wetsvoorstellen werden aangenomen. Osteopaten werden vaak belachelijk gemaakt en in sommige gevallen gearresteerd, maar in elke staat slaagden osteopaten erin de wettelijke erkenning en actie te bereiken die zij nastreefden. In 1898 startte het American Institute of Osteopathy het Journal of Osteopathy en tegen die tijd erkenden vier staten osteopathie als een beroep. Praktijk Volgens de American Osteopathic Association (AOA) wordt osteopathische manipulatieve behandeling (OMT) beschouwd als slechts één onderdeel van de osteopathische geneeskunde en kan het alleen of in combinatie met farmacotherapie, revalidatie, chirurgie, patiënteneducatie, dieet en lichaamsbeweging worden gebruikt. OMT technieken zijn niet noodzakelijk uniek voor de osteopathische geneeskunde; andere disciplines, zoals fysiotherapie of chiropractie, gebruiken gelijkaardige technieken. In werkelijkheid beoefenen vele DO's helemaal geen OMT en mettertijd beoefenen DO's in het algemeen steeds minder OMT en passen in plaats daarvan de gewone medische behandelingen toe. Een integraal principe van de osteopathie is dat problemen in de anatomie van het lichaam de goede werking ervan kunnen beïnvloeden. Een ander principe is het aangeboren vermogen van het lichaam om zichzelf te genezen. Veel van de manipulatieve technieken van de osteopathische geneeskunde zijn gericht op het verminderen of elimineren van de belemmeringen voor een goede structuur en functie, zodat het zelfgenezend mechanisme zijn rol kan opnemen in het herstellen van de gezondheid van de persoon. 34] De osteopathische geneeskunde definieert een concept van gezondheidszorg dat het concept van de eenheid van de structuur (anatomie) en de functie (fysiologie) van het levende organisme omhelst. De AOA stelt dat de vier belangrijkste principes van de osteopathische geneeskunde de volgende zijn: het lichaam is een geïntegreerde eenheid van geest, lichaam en ziel het lichaam bezit zelfregulerende mechanismen, met de inherente capaciteit om zichzelf te verdedigen, te herstellen en te hermodelleren structuur en functie zijn wederzijds met elkaar verbonden rationele therapie is gebaseerd op de inachtneming van de eerste drie principes Deze principes worden door Dokters in de Osteopathische Geneeskunde niet beschouwd als empirische wetten; zij dienen eerder als de grondslagen van de osteopathische benadering van gezondheid en ziekte. Spierenergie Spierenergietechnieken pakken somatische disfunctie aan door middel van stretching en spiercontractie. Bijvoorbeeld, als een persoon niet in staat is om haar arm volledig te abduceren, brengt de behandelende arts de arm van de patiënt omhoog tot aan het einde van het bewegingsbereik van de patiënt, ook wel de rand van de beperkende barrière genoemd. De patiënt probeert dan haar arm te laten zakken, terwijl de arts weerstand biedt. Deze weerstand tegen de beweging van de patiënte zorgt voor isotonische contractie van de spier van de patiënte. Zodra de patiënte zich ontspant, neemt haar bewegingsbereik iets toe. De herhaling van afwisselende cycli van contractie en daaropvolgende ontspanning helpen de behandelde spier zijn bewegingsbereik te verbeteren. Spierenergietechnieken zijn gecontra-indiceerd bij patiënten met fracturen, verbrijzelingsletsels, gewrichtsdislocaties, gewrichtsinstabiliteit, ernstige spierspasmen of verrekkingen, ernstige osteoporose, ernstig whiplashletsel, vertebrobasillaire insufficiëntie, ernstige ziekte, en recente chirurgie. Tegenspanning Contrastrain is een systeem van diagnose en behandeling dat de fysieke disfunctie beschouwt als een voortdurende, inadequate spanningsreflex, die tijdens de behandeling wordt geremd door een lichte spanning aan te brengen in de richting die precies tegenovergesteld is aan die van de reflex. Nadat een tegenspanningspunt is gediagnosticeerd dat gevoelig is voor palpatie, wordt het geïdentificeerde gevoelige punt behandeld door de osteopathische arts die, terwijl hij het gevoelige punt controleert, de patiënt zo positioneert dat het punt niet langer gevoelig is voor palpatie. Deze positie wordt gedurende negentig seconden aangehouden en de patiënte wordt vervolgens teruggebracht in haar normale houding. Meestal wordt deze positie van rust bereikt door het verkorten van de spier van belang. Verbetering of oplossing van de gevoeligheid op het geïdentificeerde counterstrain punt is het gewenste resultaat. Het gebruik van de counterstrain techniek is gecontra-indiceerd bij patiënten met ernstige osteoporose, pathologie van de wervelslagaders, en bij patiënten die erg ziek zijn of zich niet vrijwillig kunnen ontspannen tijdens de procedure. Hoge snelheid, lage amplitude Hoge snelheid, lage amplitude (HVLA) is een techniek waarbij gebruik wordt gemaakt van een snelle, gerichte, therapeutische kracht van korte duur die een korte afstand aflegt binnen het anatomische bewegingsbereik van een gewricht en de beperkende barrière op één of meer bewegingsplaatsen raakt om het loslaten van de beperking te bewerkstelligen. Het gebruik van HVLA is gecontra-indiceerd bij patiënten met het syndroom van Down vanwege instabiliteit van het atlantoaxiale gewricht die kan voortkomen uit ligamenteuze laxiteit, en bij pathologische botaandoeningen zoals fracturen, een voorgeschiedenis van een pathologische fractuur, osteomyelitis, osteoporose, en ernstige gevallen van reumatoïde artritis. HVLA is ook gecontra-indiceerd bij patiënten met vasculaire aandoeningen zoals aneurysma's, of aandoeningen van de halsslagaders of vertebrale slagaders. Mensen die ciprofloxacine of anticoagulantia gebruiken, of die lokale metastasen hebben, mogen geen HVLA krijgen. Myofasciale bevrijding Myofascial release is een vorm van alternatieve behandeling. De beoefenaars beweren skeletspierimmobiliteit en pijn te behandelen door verkrampte spieren te ontspannen. Palpatorische feedback door de beoefenaar zou een integraal deel zijn van het bereiken van een release van myofasciale weefsels, bereikt door het ontspannen van verkrampte spieren, het verhogen van de circulatie en lymfedrainage, en het stimuleren van de rekreflex van spieren en overliggende fascia. Beoefenaars van myofasciale release beschouwen de fascia en de corresponderende spier als de belangrijkste doelen van hun procedure, maar beweren dat ook ander weefsel kan worden beïnvloed, met inbegrip van ander bindweefsel. Fascia is het zachte weefselcomponent van het bindweefsel dat steun en bescherming biedt aan de meeste structuren in het menselijk lichaam, met inbegrip van spieren. Dit zachte weefsel kan beperkt raken door psychogene ziekte, overbelasting, trauma, infectieuze agentia, of inactiviteit, vaak resulterend in pijn, spierspanning, en overeenkomstige verminderde bloedstroom. Sommige osteopaten zoeken naar kleine klontjes weefsel, "Chapman release points" genoemd, als onderdeel van hun diagnostische procedure. Lymfatische pomp behandeling Lymfatische pompbehandeling (LPT) is een manuele techniek bedoeld om de lymfestroom in het lymfestelsel van een persoon te bevorderen. De eerste moderne lymfatische pomptechniek werd ontwikkeld in 1920, hoewel osteopathische artsen al aan het eind van de 19e eeuw verschillende vormen van lymfetechnieken gebruikten. Relatieve contra-indicaties voor het gebruik van lymfatische pompbehandelingen zijn breuken, abcessen of plaatselijke infecties, en ernstige bacteriële infecties met een lichaamstemperatuur hoger dan 102 °F (39 °C). Doeltreffendheid Een Cochrane review uit 2005 over OMT bij de behandeling van astma concludeerde dat er onvoldoende bewijs was dat OMT gebruikt kan worden om astma te behandelen. In 2013 beoordeelde een Cochrane review zes gerandomiseerde gecontroleerde onderzoeken die het effect onderzochten van vier soorten thoraxfysiotherapie (inclusief OMT) als aanvullende behandelingen voor longontsteking bij volwassenen en concludeerde dat "op basis van het huidige beperkte bewijs, thoraxfysiotherapie mogelijk niet wordt aanbevolen als routinematige aanvullende behandeling voor longontsteking bij volwassenen." Technieken die in de studie werden onderzocht waren onder andere paraspinale remming, ribverhoging en myofasciale release. Uit de review bleek dat OMT de mortaliteit niet verminderde en het genezingspercentage niet verhoogde, maar dat OMT de duur van het ziekenhuisverblijf en het antibioticagebruik licht verminderde. Een systematische review uit 2013 van het gebruik van OMT voor de behandeling van pediatrische aandoeningen concludeerde dat de effectiviteit ervan niet bewezen was. In 2014 vond een systematische review en meta-analyse van 15 gerandomiseerde gecontroleerde trials bewijs van matige kwaliteit dat OMT pijn vermindert en de functionele status verbetert bij acute en chronische aspecifieke lage rugpijn. Dezelfde analyse vond ook bewijs van matige kwaliteit voor pijnvermindering bij aspecifieke lage rugpijn bij postpartumvrouwen en bewijs van lage kwaliteit voor pijnvermindering bij aspecifieke lage rugpijn bij zwangere vrouwen. Een systematische review uit 2013 vond onvoldoende bewijs om osteopathische manipulatie te beoordelen voor chronische aspecifieke lage rugpijn. In 2011 vond een systematische review geen overtuigend bewijs dat osteopathische manipulatie effectief was voor de behandeling van musculoskeletale pijn. Een systematische review uit 2018 vond dat er geen bewijs is voor de betrouwbaarheid of specifieke werkzaamheid van de technieken die worden gebruikt in de viscerale osteopathie. In het nummer van 4 november 1999 van het New England Journal of Medicine werd geconcludeerd dat patiënten met chronische lage rugpijn effectief kunnen worden behandeld met manipulatie. De National Health Service van het Verenigd Koninkrijk zegt dat er "beperkt bewijs" is dat osteopathie "effectief kan zijn voor sommige soorten pijn in de nek, schouder of onderste ledematen en herstel na heup- of knieoperaties", maar dat er geen bewijs is dat osteopathie effectief is als behandeling voor gezondheidsaandoeningen die geen verband houden met de botten en spieren. Anderen hebben geconcludeerd dat er onvoldoende bewijs is om werkzaamheid te suggereren voor osteopathische stijlmanipulatie bij het behandelen van pijn in het bewegingsapparaat. Kritiek De American Medical Association noemde DO's "cultisten" en achtte consultatie van DO's door MD's onethisch van 1923 tot 1962. MD's waren van mening dat osteopathische behandelingen geworteld waren in "pseudo-wetenschappelijke dogma's", en hoewel artsen uit beide takken van de geneeskunde elkaar op één lijn hebben kunnen brengen, blijven de spanningen tussen de twee voortduren. In 1988 classificeerde Petr Skrabanek de osteopathie als een van de "paranormale" vormen van alternatieve geneeskunde, met de opmerking dat zij een visie op ziekte heeft die geen betekenis had buiten haar eigen gesloten systeem. In een toespraak tijdens een conferentie in 1995 wees de voorzitter van de Association of American Medical Colleges, Jordan J. Cohen, OMT aan als een bepalend verschil tussen MD's en DO's; terwijl hij zag dat er geen verschil van mening was over de geschiktheid van manipulatie voor de behandeling van musculoskeletten, concentreerde het probleem zich op "het toepassen van manipulatieve therapie om andere systemische ziekten te behandelen" - op dat punt, beweerde Cohen, "betreden we het gebied van scepsis van de kant van de allopathische wereld". In 1998 zei Stephen Barrett van Quackwatch dat de waarde van manipulatieve therapie overdreven was en dat de American Osteopathic Association (AOA) onethisch handelde door craniosacraal therapie niet te veroordelen. Het artikel leidde tot een brief van het advocatenkantoor dat de AOA vertegenwoordigde, waarin Barrett werd beschuldigd van smaad en waarin een verontschuldiging werd geëist om juridische stappen af te wenden. In antwoord hierop bracht Barrett enkele kleine wijzigingen aan in zijn tekst, terwijl hij het algemene standpunt handhaafde; hij plaatste vraagtekens bij de verwijzing van de AOA naar "de natuurlijke neiging van het lichaam tot goede gezondheid", en daagde hen uit om "voldoende wetenschappelijk bewijs te leveren waaruit blijkt hoe dit geloof is getest en aangetoond dat het waar is." Barrett werd geciteerd als zeggend: "De pseudo-wetenschap binnen de osteopathie kan niet concurreren met de wetenschap." In 1999 merkte Joel D. Howell op dat osteopathie en geneeskunde zoals beoefend door MDs steeds meer naar elkaar toe groeien. Hij suggereerde dat dit een paradox opriep: "als osteopathie het functionele equivalent is geworden van allopathie, wat is dan de rechtvaardiging voor haar voortbestaan? En als er waarde zit in therapie die uniek is voor osteopathie - dat wil zeggen, gebaseerd op osteopathische manipulatie of andere technieken - waarom zou het gebruik ervan beperkt moeten worden tot osteopaten?" In 2004 schreef de osteopathische arts Bryan E. Bledsoe, een professor in de spoedgeneeskunde, geringschattend over de "pseudo-wetenschap" die aan de basis ligt van OMT. Volgens hem "zal en moet OMT de homeopathie, magnetische genezing, chiropractie en andere achterhaalde praktijken volgen naar de bladzijden van de medische geschiedenis". In 2010 schreef Steven Salzberg dat OMT werd gepromoot als een speciaal onderscheidend element van de DO-opleiding, maar dat het niet meer was dan "'extra' training in pseudowetenschappelijke praktijken." Er is gesuggereerd dat osteopathische artsen wellicht eerder dan MD's betrokken zijn bij twijfelachtige praktijken zoals orthomoleculaire therapie en homeopathie. Gepensioneerd MD en U.S. Air Force flight surgeon Harriet Hall verklaarde dat DO's opgeleid in de VS Doctors of Osteopathic Medicine zijn en juridisch gelijkwaardig zijn aan MD's. "Zij moeten worden onderscheiden van 'osteopaten', leden van een minder gereglementeerd of niet-gereglementeerd beroep dat in vele landen wordt uitgeoefend. Osteopaten krijgen een inferieure opleiding die niet te vergelijken is met die van DO's." Regulering en wettelijke status Het beroep van osteopaat is geëvolueerd in twee takken, de niet-arts manuele geneeskunde osteopaten en de volledige medische praktijk osteopatische artsen. Deze groepen zijn zo verschillend dat ze in de praktijk als afzonderlijke beroepen functioneren. De reglementering van niet-arts manuele geneeskunde osteopaten verschilt sterk van jurisdictie tot jurisdictie. In Australië, Denemarken, Nieuw-Zeeland, Zwitserland, de Verenigde Arabische Emiraten en het Verenigd Koninkrijk zijn de niet-fysicus manuele geneeskunde osteopaten bij wet geregeld en vereist de praktijk registratie bij de relevante regelgevende autoriteit. De Osteopathic International Alliance heeft een landengids met details over registratie en praktijkrechten en de International Osteopathic Association heeft een lijst van alle geaccrediteerde osteopathische hogescholen. Er bestaan verschillende internationale en nationale organisaties met betrekking tot osteopathisch onderwijs en politieke belangenbehartiging. Zo is er ook een internationale organisatie van organisaties voor nationale osteopathische en osteopathisch medische verenigingen, wettelijke regelgevers, en universiteiten/medische scholen die osteopathisch en osteopathisch medisch onderwijs aanbieden, bekend als de Osteopathic International Alliance (OIA). De volgende paragrafen beschrijven de wettelijke status van osteopathie en osteopathische geneeskunde in elk van de vermelde landen. Australië De meeste osteopaten werken in privépraktijken, met osteopaten die werken in de bejaardenzorg, verkeers- en werknemerscompensatieprogramma's of die samen met artsen werken. De meerderheid van de particuliere ziektekostenverzekeraars dekken de behandeling door osteopaten, evenals vele overheidsregelingen zoals veteranenzaken of arbeiderscompensatiestelsels. Bovendien worden behandelingen door osteopaten gedekt door het openbare gezondheidszorgsysteem in Australië (Medicare) in het kader van het Chronic Disease Management plan. Osteopathy Australia (voorheen de Australische Osteopathische Vereniging) is een nationale organisatie die de belangen van Australische osteopaten behartigt, osteopathie als beroep in Australië, en het recht van consumenten op toegang tot osteopathische diensten. Opgericht in 1955 in Victoria, werd de Australische Osteopathische Vereniging een nationaal orgaan in 1991 en werd Osteopathy Australia in 2014. en is lid van de Osteopathic International Alliance. De Osteopathy Board of Australia maakt deel uit van de Australian Health Practitioner Regulation Agency die de regelgevende instantie is voor alle erkende beroepen in de gezondheidszorg in Australië. De Osteopathic Board of Australia staat los van de Medical Board of Australia die het bestuursorgaan is dat medische beroepsbeoefenaars reguleert. Osteopaten die internationaal zijn opgeleid, kunnen in aanmerking komen voor registratie in Australië, afhankelijk van hun opleidingsniveau en na een relevante competentiebeoordeling. Studenten die in Australië een opleiding tot osteopaat volgen, moeten studeren in een goedgekeurd programma aan een geaccrediteerde universiteit. De huidige geaccrediteerde opleidingen duren vier of vijf jaar. Om accreditatie te verkrijgen, moeten universiteiten opleidingen de capaciteiten van afgestudeerden aantonen. De capaciteiten zijn gebaseerd op het CanMEDS-competentiekader dat werd ontwikkeld door het Royal College of Physicians and Surgeons of Canada. Een grootschalig onderzoek uit 2018, dat een respons van 49,1% van de beroepsgroep vertegenwoordigde, gaf aan dat de gemiddelde leeftijd van de deelnemers 38,0 jaar was, waarbij 58,1% vrouw was en de meerderheid in het bezit was van een Bachelor of hogere kwalificatie voor osteopathie. De studie schatte ook dat in totaal 3,9 miljoen patiënten jaarlijks osteopaten consulteerden in Australië. De meeste osteopaten werken in verwijzingsrelaties met een waaier van andere gezondheidsdiensten, waarbij ze vooral patiënten met musculoskeletale aandoeningen behandelen. Canada In Canada worden de titels "osteopaat" en "osteopathisch arts" in sommige provincies beschermd door het medisch regulerend college voor artsen en chirurgen. Vanaf 2011 waren er ongeveer 20 in de VS opgeleide osteopathische artsen, die allen in het bezit waren van een graad van Doctor of Osteopathic Medicine, die in heel Canada praktiseerden. Vanaf 2014 zijn er geen opleidingsprogramma's voor osteopathische artsen in Canada opgezet. De niet-arts manuele praktijk van osteopathie wordt beoefend in de meeste Canadese provincies. Vanaf 2014 is de manuele osteopathische praktijk in geen enkele provincie een door de overheid gereguleerd beroep in de gezondheidszorg, en degenen die geïnteresseerd zijn in het nastreven van osteopathische studies moeten zich inschrijven in particuliere osteopathie scholen. Naar schatting zijn er meer dan 1.300 osteopathische manuele beoefenaars in Canada, waarvan de meesten praktiseren in Quebec en Ontario. Sommige bronnen geven aan dat er tussen 1.000 en 1.200 osteopaten praktiseren in de provincie Quebec, en hoewel dit aantal vrij hoog lijkt, voegen veel osteopathie klinieken patiënten toe op wachtlijsten als gevolg van een tekort aan osteopaten in de provincie. Quebec Vanaf 2009 werkte de Université Laval in Quebec City samen met het Collège d'études ostéopathiques in Montreal aan een project om een professioneel osteopathie programma te implementeren bestaande uit een bachelor diploma gevolgd door een professioneel master diploma in osteopathie als manuele therapie. Echter, door de vele twijfels over de wetenschappelijke geloofwaardigheid van osteopathie vanuit de medische faculteit van de universiteit, besloten de programma-ontwikkelaars om het project te staken in 2011, na 2+1/2 jaar van discussie, planning, en voorbereiding voor de implementatie van het programma. Er was enige controverse met de uiteindelijke beslissing van de universitaire commissie met betrekking tot het doorlopende undergraduate en professionele graduate programma in osteopathie, omdat de Commissie van studies, die belast is met de evaluatie van nieuwe opleidingsprogramma's die door de universiteit worden aangeboden, had geoordeeld dat het programma zijn plaats had aan de Université Laval voordat het ongunstige ondersteuningsbesluit van de faculteit geneeskunde was ontvangen. Als het programma was geïmplementeerd, zou de Université Laval de eerste universitaire instelling in Quebec zijn geweest die een professioneel programma in osteopathie als manuele therapie zou hebben aangeboden. Egypte en het Midden-Oosten Hesham Khalil introduceerde osteopathie in het Midden Oosten op een lokale fysiotherapie conferentie in Cairo, Egypte in 2005 met een lezing getiteld "The global Osteopathic Concept / Holistic approach in Somatic Dysfunction". Sindsdien heeft hij door het Midden-Oosten getoerd om osteopathie te introduceren in andere landen van het Midden-Oosten en Noord-Afrika, waaronder Soedan, Jordanië, Saoedi-Arabië, Qatar, UAE, Koeweit en Oman. In december 2007 werd de eerste workshop over de globale osteopathische benadering gehouden in het Nasser Instituutziekenhuis voor Onderzoek en Behandeling, gesponsord door de Faculteit voor Fysiotherapie, Universiteit van Caïro, Egypte. Op 6 augustus 2010 werd de Egyptische Osteopathische Vereniging (OsteoEgypte) opgericht. OsteoEgypte promoot een tweeledig model van osteopathie in Egypte en het Midden-Oosten. Het evenement was getimed om samen te vallen met de verjaardag van A.T. Still. Europese Unie Er is geen Europese regelgevende instantie voor de beoefening van osteopathie of osteopathische geneeskunde binnen de Europese Unie; elk land heeft zijn eigen regels. De General Osteopathic Council van het Verenigd Koninkrijk, een regelgevende instantie die is opgericht in het kader van de Osteopaths Act 1993 van het land, heeft in 2005 een position paper uitgebracht over Europese regelgeving voor osteopathie. België Sinds het begin van de jaren 1970 beoefenen osteopaten hun beroep in België, gedurende welke periode verschillende pogingen zijn ondernomen om een officieel statuut van gezondheidszorgberoep te verkrijgen. In 1999 werd een wet gestemd (de 'Colla-wet') die een wettelijk kader verschafte voor osteopathie, naast drie andere niet-conventionele medische beroepen. In 2011 richtte de voormalige Belgische minister Onkelinx de Kamers voor niet-conventionele geneeswijzen op en de Gemengde Commissie waarin de "Colla-wet" (1999) voorzag. Hun doel was te overleggen en een akkoord te bereiken tussen de verschillende medische beroepen om deze praktijken te regelen. In februari 2014 kreeg slechts één praktijk, homeopathie, haar erkenning. De andere, waaronder de osteopathie, blijven onbeslist. Sinds 2014 hebben de meeste professionele osteopathische verenigingen zich verenigd onder de naam UPOB - BVBO (Union Professionelle des Osteopathes de Belgique - Belgische Vereniging van Belgische Osteopaten) om het imago en de visie van de osteopathie (± 900 osteopaten) te versterken. Deze eenmaking leidde ook tot de creatie van een website die alle aspecten van de osteopathie in België vertegenwoordigt. Het doel is de Belgen een informatiebasis te bieden over osteopathie, toegang te verlenen tot een nationale dienst voor spoedgevallen en tot osteopathische zorgvoorzieningen voor de minderbedeelden. De site heeft ook een zoekmachine die toegang geeft tot alle osteopaten die uitsluitend osteopathie beoefenen. Ten slotte dient de website als platform om acties voor de erkenning van osteopathie te ondersteunen. In 2020 werd de naam veranderd in osteopathie.be Frankrijk Osteopathie is een door de overheid erkend beroep en heeft titelbescherming, autorisation d'utiliser le titre d'ostéopathe. Het meest recente decreet betreffende osteopathie werd in 2014 uitgevaardigd. Duitsland Duitsland kent zowel osteopathie als osteopathische geneeskunde. Er is een verschil in de osteopathische opleiding tussen niet-arts osteopaten, fysiotherapeuten, en artsen. Fysiotherapeuten zijn een erkend beroep in de gezondheidszorg en kunnen de graad van "Diploma in Osteopathic Therapy (D.O.T.)" behalen. Niet-arts-osteopaten zijn niet medisch bevoegd. Zij hebben een gemiddelde opleiding van 1200 uur, waarvan ongeveer de helft in manuele therapie en osteopathie, zonder medische specialisatie, voordat zij hun graad behalen. Niet-arts-osteopaten in Duitsland werken officieel onder de "Heilpraktiker"-wet. Heilpraktiker is een apart beroep binnen het gezondheidszorgsysteem. Er zijn vele scholen voor osteopathie in Duitsland; de meeste streven naar nationale erkenning, hoewel een dergelijke erkenning momenteel nog niet bestaat. In Duitsland zijn er regels op deelstaatniveau die bepalen welke personen (niet artsen) zich osteopaat mogen noemen. Portugal Osteopathie is een door de overheid erkend beroep in de gezondheidszorg en de titel van osteopaat wordt beschermd door de wet (wet 45/2003, van 22 oktober, en wet 71/2013, van 2 september). Momenteel zijn er acht faculteiten die de vierjarige graad van osteopathie onderwijzen (BSc Hon in Osteopathy). India Sri Sri University biedt BSc en MSc Osteopathie opleidingen aan. Nieuw-Zeeland De uitoefening van de osteopathie is bij wet geregeld, onder de voorwaarden van de Health Practitioners Competence Assurance Act 2003, die op 18 september 2004 in werking is getreden. Volgens deze wet is het wettelijk vereist om geregistreerd te zijn bij de Osteopathic Council of New Zealand (OCNZ), en om in het bezit te zijn van een jaarlijks door hen afgegeven certificaat om als osteopaat te mogen praktiseren. Elk van de vijftien beroepen in de gezondheidszorg die door de HPCA-wet worden gereguleerd, werkt binnen de "Scope of Practice" (reikwijdte van de praktijk) die door zijn beroepsraad of -bestuur wordt vastgesteld en gepubliceerd. Osteopaten in Nieuw-Zeeland zijn geen volledig erkende artsen. In Nieuw-Zeeland mogen osteopaten naast de algemene "scope of practice" ook de "Scope of Practice for Osteopaths using western medical acupuncture and related needling techniques" bezitten. In Nieuw-Zeeland wordt een opleiding aangeboden aan het Unitec Institute of Technology (Unitec). Australische opleidingen bestaan uit een bachelor in klinische wetenschappen (osteopathie) gevolgd door een master. De dubbele graad van Unitec is de door OCNZ voorgeschreven kwalificatie voor registratie in de scope of practice: Australische kwalificaties geaccrediteerd door de Australische en Nieuw-Zeelandse Osteopathische Raad zijn ook voorgeschreven kwalificaties. Osteopaten die geregistreerd zijn en een goede reputatie hebben bij de Australian Health Practitioner Regulation Agency - Osteopathy Board of Australian komen in aanmerking om zich in Nieuw-Zeeland te registreren volgens het systeem van wederzijdse erkenning dat tussen de twee landen van kracht is. Afgestudeerden van programma's in elk ander land zijn verplicht een beoordelingsprocedure te doorlopen. De reikwijdte van de praktijk voor in de VS opgeleide osteopathische artsen is onbeperkt op basis van uitzonderingen. De volledige vergunning om de geneeskunde uit te oefenen wordt verleend op een uitzonderingenbasis na een hoorzitting voor de vergunningverlenende autoriteiten in Nieuw-Zeeland. Zowel de Medical Council of New Zealand als de OCNZ reguleren osteopathische artsen in Nieuw Zeeland. Momenteel heeft het land geen erkende osteopathische medische scholen. Verenigd Koninkrijk De eerste school voor osteopathie werd in 1917 in Londen opgericht door John Martin Littlejohn, een leerling van A.T. Still, die decaan was geweest van het Chicago College of Osteopathic Medicine. Na vele jaren buiten de hoofdstroom van de gezondheidszorg te hebben gestaan, werd het beroep van osteopaat in het VK formeel erkend door het Parlement in 1993 met de Osteopaths Act. Deze wetgeving geeft het beroep van osteopaat nu hetzelfde wettelijke kader van wettelijke zelfregulering als andere beroepen in de gezondheidszorg zoals geneeskunde en tandheelkunde. Deze wet voorziet in "titelbescherming". Een persoon die zichzelf uitdrukkelijk of impliciet beschrijft als een osteopaat, osteopathic practitioner, osteopathisch arts, osteopaat, osteotherapeut, of een soort osteopaat is schuldig aan een overtreding tenzij hij geregistreerd is als osteopaat. De General Osteopathic Council (GOsC) regelt de praktijk van osteopathie onder de voorwaarden van de wet. Volgens de Britse wet moet een osteopaat bij de GOsC geregistreerd zijn om in het Verenigd Koninkrijk te mogen praktiseren. In 2021 waren in het VK meer dan 5.300 osteopaten geregistreerd. De General Osteopathic Council heeft de wettelijke plicht om het beroep van osteopaat in het VK te bevorderen, te ontwikkelen en te reguleren. Het is haar taak om de belangen van het publiek te beschermen door ervoor te zorgen dat alle osteopaten gedurende hun hele beroepsleven hoge normen van veiligheid, bekwaamheid en professioneel gedrag handhaven. Om geregistreerd te worden bij de General Osteopathic Council moet een osteopaat in het bezit zijn van een erkende kwalificatie die voldoet aan de normen zoals die wettelijk zijn vastgelegd in de 'Standard of Practice' van de GOsC. Osteopathische geneeskunde wordt gereguleerd door de General Osteopathic Council, (GOsC) onder de voorwaarden van de Osteopaths Act 1993 en verklaring van de GMC. Praktiserende osteopaten zullen gewoonlijk een BS of MSc in osteopathie hebben. Versnelde cursussen die leiden tot accreditatie zijn beschikbaar voor degenen met een medische graad en fysiotherapeuten. Het London College of Osteopathic Medicine onderwijst osteopathie alleen aan degenen die reeds arts zijn. Verenigde Staten Een osteopathisch arts in de Verenigde Staten is een arts opgeleid in het volledige bereik van de medische praktijk, met een graad van Doctor of Osteopathic Medicine (DO). Met de toegenomen internationalisering van de osteopathie heeft de American Osteopathic Association (AOA) in 2010 aanbevolen om de oudere termen osteopathie en osteopaat te reserveren voor "informele of historische discussies en voor het verwijzen naar eerder genoemde entiteiten in de beroepsgroep en in het buitenland opgeleide osteopaten", en in de VS te vervangen door osteopathische geneeskunde en osteopathische arts. De American Association of Colleges of Osteopathic Medicine deed een soortgelijke aanbeveling. Zij die alleen zijn opgeleid in manuele osteopathische behandeling, in het algemeen om spier- en skeletaandoeningen te verlichten, worden osteopaten genoemd, en mogen de titel DO in de Verenigde Staten De website kwakzalverij.nl heeft een duidelijke mening over osteopathie. Bronnen: Wiki Nederlandstalig Wiki Engelstalig Laatste wijziging: 11 maart 2022 Colofon  Disclaimer  Privacy  Zoeken  Copyright © 2002- G. Speek   Einde van de pagina