Een in het ziekenhuis opgelopen longontsteking is meestal ernstiger dan een longontsteking die in de samenleving is opgelopen, omdat de infecterende organismen meestal agressiever zijn. Zij reageren ook minder snel op antibiotica (resistentie genoemd) en zijn daarom moeilijker te behandelen. Bovendien zijn mensen in ziekenhuizen ook zonder longontsteking vaak zieker dan mensen die in de samenleving wonen en dus niet zo goed in staat om de infectie te bestrijden. Risicofactoren
Organismen die normaal gesproken geen longontsteking veroorzaken bij gezonde mensen, kunnen wel een longontsteking veroorzaken bij mensen die in het ziekenhuis zijn opgenomen of verzwakt zijn, omdat veel van deze mensen een immuunsysteem hebben dat minder goed bestand is tegen infecties. De meest waarschijnlijke organismen hangen af van de organismen die in het ziekenhuis voorkomen en soms van de andere ziekten die de persoon heeft. Oorzaak
MRSA, P. aeruginosa, en andere gramnegatieve darmbacteriën zijn vaak resistent tegen bepaalde antibiotica. Virussen en schimmels worden steeds vaker erkend als oorzaken van in het ziekenhuis opgelopen longontsteking. Symptomen
Longontsteking die in het ziekenhuis is opgelopen, kan voor artsen moeilijker te herkennen zijn dan longontsteking die in de samenleving is opgelopen. Veel mensen die in het ziekenhuis een longontsteking krijgen, zoals oudere mensen, mensen met beademingsbuisjes die mechanisch worden beademd, dementerenden en ernstig zieken, kunnen symptomen als pijn op de borst, kortademigheid en zwakte niet beschrijven. In die gevallen wordt longontsteking vaak vermoed op basis van koorts en een toename van de ademhalingsfrequentie en de hartslag. Oudere mensen met longontsteking kunnen ook verwardheid, verlies van eetlust, rusteloosheid en agitatie, vallen en incontinentie (onvrijwillig urineverlies) hebben. Diagnose
De diagnose van een in het ziekenhuis opgelopen longontsteking is gebaseerd op de symptomen van een persoon en de resultaten van een röntgenfoto van de borstkas of een CT-scan van de borstkas. Artsen nemen meestal een bloedmonster, zodat ze kunnen proberen de bacterie in het laboratorium te kweken en te identificeren. Mensen met een in het ziekenhuis opgelopen longontsteking kunnen erg ziek zijn, zodat artsen het organisme dat de longontsteking veroorzaakt moeten identificeren om de beste behandeling te bepalen. Daarom doen artsen soms een bronchoscopie om monsters uit de longen zelf te nemen en zo te proberen het organisme te identificeren. Tijdens een bronchoscopie wordt een flexibele kijkbuis in de luchtpijp en de longen ingebracht. Er kunnen monsters van pus, afscheidingen of zelfs longweefsel worden genomen voor onderzoek. Als er geen afscheidingen zichtbaar zijn, kan een deel van de longen worden gewassen met vloeistof, die vervolgens kan worden opgevangen voor analyse (een procedure die bronchoalveolaire lavage wordt genoemd). Als zich vocht heeft verzameld in de bekleding van de longen (een pleurale effusie genoemd), kunnen artsen een naald in de borstkas steken om dit vocht op te vangen voor kweek (een procedure die thoracentesis wordt genoemd). Prognose Behandeling De behandeling van in het ziekenhuis opgelopen longontsteking bestaat uit antibiotica die worden gekozen op basis van de organismen die waarschijnlijk de oorzaak zijn en de specifieke risicofactoren die de persoon heeft. Ernstig zieke mensen kunnen op een intensive care afdeling worden opgenomen en soms aan de beademing worden gelegd. De behandelingen omvatten intraveneuze antibiotica, zuurstof en intraveneuze vloeistoffen. Deze geneesmiddelen kunnen alleen of in combinatie worden toegediend. Problemen aan het einde van het leven bij ernstige longontsteking
Bronnen:
|