| Kanker van de dunne darm | meer spijsvertering |
Het onderstaande is de letterlijke vertaling van de online versie van de
Merck Manual, consumer version.
Lees meer over de Merck Manuals.
- bloed in de ontlasting is een veelvoorkomend symptoom, maar soms blokkeert de kanker de darm, waardoor krampachtige buikpijn en braken ontstaan
- de diagnose is gebaseerd op verschillende technieken om de darmen te bekijken, waaronder enteroclyse, endoscopie en barium röntgenfoto's
- chirurgische verwijdering is de beste behandeling
Kanker van de dunne darm is ongewoon in de Verenigde Staten, komt voor bij ongeveer 12.070 mensen en veroorzaakt ongeveer 2.070 sterfgevallen per jaar.
Adenocarcinoom is de meest voorkomende vorm van kanker van de dunne darm. Adenocarcinomen ontwikkelen zich in de kliercellen van de bekleding van de dunne darm. Mensen met de ziekte van Crohn van de dunne darm hebben meer kans dan anderen om een adenocarcinoom te ontwikkelen.
Zeldzame vormen van dunne darmkanker
Gastro-intestinale neuro-endocriene tumoren (ook wel carcinoïde tumoren genoemd) kunnen zich ontwikkelen in de kliercellen die de dunne darm bekleden. Gastro-intestinale neuro-endocriene tumoren scheiden vaak hormonen af die diarree en blozen van de huid veroorzaken.
Sommige gastro-intestinale neuro-endocriene tumoren kunnen operatief worden verwijderd. Uitgezaaide tumoren kunnen worden bestreden met medicijnen, zoals octreotide of everolimus, of met een behandeling waarbij een radioactief somatostatineanaloog via een ader wordt toegediend (dit wordt peptidereceptorradioligandtherapie of PRRT genoemd).
Lymfoom (kanker van het lymfestelsel) kan zich ontwikkelen in het middelste deel (jejunum) of het onderste deel (ileum) van de dunne darm. Door lymfeklierkanker kan een darmsegment stijf of langwerpig worden. Deze vorm van kanker komt vaker voor bij mensen met onbehandelde coeliakie. De behandeling hangt af van het type lymfoom en kan chemotherapie en bestraling omvatten om de symptomen onder controle te houden en soms de overlevingsduur te verlengen.
Leiomyosarcoom (kanker van gladde spiercellen) kan zich ontwikkelen in de wand van de dunne darm. Chemotherapie kan de overlevingstijd enigszins verlengen na een operatie om leiomyosarcomen te verwijderen.
Kaposi sarcoom is een soort huidkanker die inwendige organen kan aantasten en soms voorkomt bij mensen met AIDS als gevolg van infectie met het humaan immunodeficiëntievirus (HIV). Kaposisarcoom kan overal in het spijsverteringskanaal voorkomen, maar meestal in de maag, dunne darm of dikke darm. Deze kanker veroorzaakt meestal geen symptomen in het spijsverteringskanaal, maar bloedingen, diarree en intussusceptie (een segment van de darm schuift in een ander, net als de onderdelen van een telescoop) kunnen voorkomen. De behandeling van Kaposi sarcoom hangt af van waar de kanker zich bevindt, maar kan bestaan uit chirurgie, chemotherapie en bestraling.
Symptomen
Adenocarcinoom kan een bloeding in de darm veroorzaken, wat zichtbaar is als bloed in de ontlasting, en obstructie, wat op zijn beurt kan leiden tot krampachtige buikpijn, uitzetting (zwelling) van de buik en braken.
Soms veroorzaakt kanker van de dunne darm intussusceptie (wanneer een deel van de darm in een aangrenzend deel schuift).
Diagnose
- enteroclyse (radiologisch onderzoek waarbij röntgenfoto's van de dunne darm in verschillende vullingsfasen en richtingen worden gemaakt met behulp van barium contrastmiddel, dat via een neussonde door slokdarm en maag in de twaalfvingerige darm wordt ingebracht; geschiedt gewoonlijk zonder pijnstilling en sedatie, ook wel: dunnedarmpassageonderzoek, sellinkmethode, methode van Sellink)
- endoscopie
- video capsule endoscopie
Artsen voeren meestal een enteroclyse uit. Bij deze procedure wordt een grote hoeveelheid bariumvloeistof via een buisje in de neus ingebracht en worden röntgenfoto's gemaakt terwijl het barium door het spijsverteringskanaal beweegt. Soms wordt deze procedure uitgevoerd met een computertomografie (CT-scan) in plaats van gewone röntgenfoto's. In dat geval kan de persoon het barium gewoon drinken in plaats van een buisje door de neus te laten plaatsen.
Bij een endoscopie brengt een arts een endoscoop (een flexibele kijkbuis) door de mond naar de twaalfvingerige darm en een deel van het jejunum (het bovenste en middelste deel van de dunne darm) om de tumor te lokaliseren en een biopsie uit te voeren (een weefselmonster nemen voor onderzoek onder een microscoop). Een arts kan soms tumoren van de ileum (het onderste deel van de dunne darm) zien door een colonoscoop (een endoscoop die wordt gebruikt om het onderste deel van het spijsverteringskanaal te bekijken) door de anus, door de hele dikke darm en omhoog in de ileum te brengen.
Een draadloze capsule op batterijen met één of twee kleine camera's (video capsule endoscopie) kan worden ingeslikt om foto's te maken van tumoren in de dunne darm.
Soms is een kijkoperatie nodig om een tumor in de dunne darm te identificeren.
Behandeling
- chirurgische verwijdering
De beste behandeling voor de meeste soorten kankergezwellen in de dunne darm is operatieve verwijdering van de tumor.
Als artsen de tumor met een endoscoop kunnen zien, kunnen ze deze ook verwijderen door een elektrische stroom (elektrocauterisatie), warmte (thermische obliteratie) of een hoogenergetische lichtstraal op de tumor (laserfototherapie) toe te passen.
Chemotherapie en bestraling na een operatie verlengen de overlevingsduur niet.
Bronnen: